„Czy mogę posprzątać twój dom za talerz jedzenia?” Ale kiedy milioner, prezes firmy, ją zobaczył, zamarł.

Kobieta stała w deszczu, z włosami przyklejonymi do policzków, z maluchem tulonym do piersi. Jej ubranie było przemoczone i znoszone. Głos drżał jej, gdy mówiła.
„Proszę, nie potrzebuję pieniędzy. Tylko jedzenia. Jeśli pozwolisz mi posprzątać twój dom, zapracuję na to. Tylko… talerz jedzenia. Dla mnie i mojej córki”.

Świat Juliana wywrócił się do góry nogami.

Emily?” wyszeptał.

Jej oczy się rozszerzają. „Julian?”

trzy lata przeleciały w mgnieniu oka.

Ostatni raz widział Emily Hart, gdy była boso w jego ogrodzie, wirując w czerwonej sukience i uśmiechając się, jakby cały świat należał do nich. Potem zniknęła. Bez pożegnania. Bez wyjaśnienia. Po prostu zniknęła.

A teraz – była słaba, zmęczona, z dzieckiem.

Wzrok Juliana padł na dziewczynkę. Blond loki. Niebieskie oczy. Oczy, które przypominały oczy jego matki.
„Czy ona jest… moja?” wyszeptał.

Emily odwróciła wzrok i milczała.

Odsunął się. „Chodź.”

Ciepło ich ogarnęło, gdy przeszli przez marmurowy hol. Deszcz kapał z rękawów Emily na wypolerowaną podłogę. Julian gestem dał znak szefowi kuchni, który spieszył się z przygotowaniem posiłku.

Emily była zaskoczona. „Macie jeszcze personel?”

Julian zacisnął szczękę. „Oczywiście. Mam wszystko. Wszystko, oprócz odpowiedzi.”

Dziewczynka sięgnęła po miskę truskawek i jej cichy, nieśmiały głos powiedział:
„Dolej gazu”.

Julianowi ścisnęło się gardło. „Jak ona się nazywa?”

Emily szepnęła: „Lila”.

To imię uderzyło go jak nóż. Lila – imię, o jakim kiedyś marzyli dla swojej córki, gdy ich miłość wydawała się niezniszczalna.

Julian usiadł na krześle i wpatrywał się w kobietę, która nawiedzała go nocami przez prawie dziesięć lat.
„Zacznij mówić” – powiedział stalowym głosem. „Dlaczego odeszłaś?”

Emily mocno tuliła Lilę, drżąc. „Dowiedziałam się, że jestem w ciąży w tym samym tygodniu, w którym twoja firma weszła na giełdę. Tonęłaś w pracy. Nie chciałam cię obciążać”.

„To był mój wybór” – odparł Julian.

„Wiem” – jej głos się załamał. „Ale potem… zachorowałam. Rak. Drugie stadium. Nie wiedzieli, czy przeżyję”.