Czarna niania wychodzi za mąż za bezdomnego. Goście śmieją się na ich ślubie… aż do momentu, gdy bierze mikrofon i mówi:

Wiem, że powinnam była ci zaufać od samego początku. Ale proszę, uwierz mi: wszystko, co robiłam, wynikało ze strachu.

Straciłem tak wiele przez ludzi, którzy chcieli tylko moich pieniędzy. Bałem się. Ale ty pokazałeś mi miłość, na którą już nie liczyłem.

Wybacz mi.” Grace milczała, a łzy spływały jej po policzkach. Wyszeptała: „Twoje pieniądze nigdy mnie nie interesowały, Danielu.

Nigdy. Po prostu chciałam szczerości. Poślubiłam cię, bo kochałam cię taką, jaka byłaś.

Nie rozumiesz? To mi wystarczyło. Daniel ścisnął kwiaty. „Więc pozwól mi to naprawić”.

Pozwól, że dam ci ślub, na jaki zasługujesz. Nie ze względu na pieniądze, ale dlatego, że jesteś dla mnie wart więcej niż złoto. Kilka tygodni później Daniel zaplanował najpiękniejszy ślub, jaki Birmingham kiedykolwiek widziało…

Kościół był udekorowany różami, żyrandole migotały, a goście przybywali z otwartymi ustami. Grace tym razem miała na sobie wspaniałą białą suknię, a Daniel dumnie stał u jej boku w szytym na miarę garniturze. Ale to nie bogactwo i uroda, ale blask w jej oczach uciszył tłum.

Melissa, Claire i Janet milczały, skromne i zawstydzone. Słychać było ich szepty. Nauczyły się czegoś.

Kiedy Grace szła do ołtarza, nie była „wystrojoną panną młodą”, lecz kobietą kochaną i szanowaną za to, kim naprawdę była. Pod koniec ceremonii Daniel spojrzał na gości i powiedział: „Ten dzień nie jest tylko dla nas. To lekcja, którą wszyscy musimy zapamiętać”.

Nigdy nie oceniaj miłości po pozorach. Nigdy nie śmiej się z tego, czego nie rozumiesz. Prawdziwa miłość jest rzadka; kiedy ją dostrzeżesz, uszanuj ją.

Bo ostatecznie ani pieniądze, ani status nie decydują o trwałości małżeństwa. To lojalność, życzliwość i miłość decydują o jego trwałości. Goście bili brawo.