Córka milionera nigdy nie mogła chodzić, dopóki nowa czarnoskóra służąca nie uczyniła niemożliwego możliwym. Oto tłumaczenie na hiszpański:

Leonard powoli zmierzał w stronę źródła dźwięku, z bijącym sercem. Drzwi do sypialni Elli były uchylone. Zajrzał do środka… i zapomniał, jak się oddycha.

Tam, pośrodku białego łóżka, siedziała Amara, nowa pokojówka, którą zatrudnił zaledwie dwa tygodnie temu. Jej ciemne włosy były starannie związane, a plecy proste i jędrne jak platforma.

A na niej jechała Ella, śmiejąc się tak głośno, że ledwo mogła ustać na nogach. Ella, której nogi zawsze zwisały bezwładnie.

Ona, która nigdy wcześniej nie raczkowała, a co dopiero wstawała, teraz wczepiła się swoimi małymi nóżkami w plecy Amary, a całe jej ciało drżało z radości.

Amara poruszała się delikatnie, tam i z powrotem, niczym powolna, miarowa huśtawka. Leonard patrzył jak zahipnotyzowany, jak Ella zsuwa się z grzbietu Amary… i staje na własnych nogach. Zachwiała się, ale nie upadła. Trzymała się.

Po raz pierwszy w życiu Leonard zobaczył swoją córkę stojącą.

Jego głos załamał się, gdy próbował przemówić.
„Co… co to jest?”

Amara odwróciła głowę, spokojna i niewzruszona, z delikatnym, lecz stanowczym uśmiechem.
„To tylko gra, proszę pana” – powiedziała.

Spojrzała na ojca zaskoczona, ale bez śladu strachu w jej niebieskich oczach. Potem, z odwagą, jakiej Leonard nigdy u niej nie widział, zrobiła trzy niepewne kroki w jego stronę, zanim padła mu w ramiona.

Trzymał ją jak skarb, łzy spływały jej po policzkach. Śmiała się, opierając się o jego pierś, bawiąc się jego krawatem małymi dłońmi.

Przez trzy lata Leonard traktował ją jak porcelanę, bojąc się, że się stłucze. Teraz kurczowo się go trzymała, jakby nigdy nie miała go puścić.

Amara cicho odsunęła się od łóżka, stanęła w kącie i wytarła ręce o dżinsy. Nie uśmiechała się, żeby zwrócić na siebie uwagę.

Po prostu stała tam, spokojna, jakby to nie był cud, a coś, o czym zawsze wiedziała, że ​​jest możliwe.

„Od kiedy…?” Głos Leonarda załamał się w pół pytania.

„Dwa dni” – odpowiedziała cicho Amara. „Wstała na łóżku, trzymając mnie za ramiona. Dzisiaj puściła”.

Leonard mrugnął z niedowierzaniem.
„Ale lekarze powiedzieli… powiedzieli, że mogę chodzić”.

Amara przerwała mu delikatnie.
„Nigdy nie mówili, że to zrobi. Nie, jeśli nie czułaby się wystarczająco bezpiecznie, żeby spróbować”.

To zdanie uderzyło Leonarda jak kamień w pierś. Spojrzał na Ellę, która teraz oddychała spokojnie i opierała się o niego.
„Żadnych maszyn, żadnych terapeutów, żadnych instrukcji. Po prostu graj. Po prostu zaufaj”.

„Próbowałem wszystkiego” – mruknął Leonard. „Fizjoterapia, specjaliści, nawet komora deprywacji sensorycznej. Nic nie pomogło”.

Amara skinęła głową.
„Bo wszyscy próbowali ją naprawić. Ale ona nie potrzebowała naprawy”.

Leonard spojrzał jej w oczy.
„Czego więc potrzebowałaś?”

Amara zawahała się, po czym odpowiedziała:
„Obecność. Kogoś, kto niczego by od niej nie oczekiwał. Kogoś, kto po prostu stałby obok niej w milczeniu”.

Leonardowi trzęsły się ręce.
„Dlaczego zostałeś?”

Jego wzrok ani drgnął.
„Bo przypominał mi kogoś, kogo nie mogłem uratować”.

Leonard gwałtownie wciągnął powietrze. Amara usiadła na niskiej ławce pod ścianą, jej głos był stanowczy.