Victor milczał, rozdarty między sceptycyzmem a iskierką nadziei, której nie śmiał pielęgnować. Ciężar niezliczonych rozczarowań ciążył mu na barkach, ale przekonanie Eleny było nieodparte. Zgodził się pozwolić jej nadal obserwować Amarę, choć z ostrożnym sercem.

Następnego dnia Elena rozpoczęła obserwacje na nowo, podchodząc do każdej chwili z delikatną ciekawością. Angażowała Amarę w zabawy, które subtelnie testowały jej wzrok. Podczas nieformalnego lunchu Elena położyła na stole różnorodne kolorowe owoce i uważnie obserwowała, jak ręka Amary sięga prosto po jaskrawoczerwone jabłko. Później, w ogrodzie, gdy ptaki przelatywały między gałęziami, Amara lekko odwróciła głowę, śledząc ruch z intensywnością sugerującą świadome widzenie.

Elena dokumentowała te zdarzenia, gromadząc dowody, które, jak miała nadzieję, przekonają Victora. W międzyczasie między nią a Amarą nawiązała się więź, która wykraczała poza ich role. Troskliwa obecność Eleny wypełniła pustkę w życiu Amary, pozostawioną przez tragiczną nieobecność matki. Amara reagowała na ciepło Eleny, a jej śmiech rozbrzmiewał w penthousie jak nigdy dotąd.