Co byś zrobił, gdyby po wejściu do więzienia po raz pierwszy wszyscy myśleli, że jesteś…

„Dziś uczysz się swojego miejsca, mnichu” – zadrwił szczur, teatralnie strzelając palcami. Tłum, spragniony rozrywki, utworzył wokół nich luźne koło. Atmosfera była przesycona oczekiwaniem.

Tomás wstał powoli, po raz pierwszy patrząc szczurowi w oczy. Nie było w nim strachu ani gniewu, tylko spokojna determinacja, która zaskoczyła szczura. Prześladowcy spodziewali się tchórzliwej reakcji, a nie tak spokojnego buntu.

Kiedy szczur rzucił się do ataku, wymachując pięściami z siłą kogoś, kto nigdy nie napotkał prawdziwego oporu, dla Tomása czas jakby zwolnił. Każdy mięsień, każdy ruch, którego się nauczył, powrócił do niego w mgnieniu oka. Zręcznie uskoczył, jego ruchy były płynne i precyzyjne. Jedno, celne kopnięcie posłał szczura na ziemię, łapiąc powietrze.

Na podwórku zapadła cisza. Nieoczekiwany zwrot akcji zszokował wszystkich, w tym strażników obserwujących z daleka. Orszak szczura zawahał się, niepewny, co zrobić. Nigdy nie widzieli, jak ich przywódca został tak bez wysiłku rozmontowany. Tomás stanął nad powalonym łobuzem, podając mu rękę – gest raczej pokoju niż zwycięstwa.