Chłopiec zobaczył bogatego mężczyznę, który właśnie miał rzucić kurtkę i zapytał: „Czy mógłbym to zanieść dla mamy?”. Później znalazł w środku kopertę – wypełnioną 300 000 dolarów. Kiedy on i jego matka ją oddali, mężczyzna wpatrywał się w nią zszokowany. „Anno?” – wyszeptał. Słowa, które nastąpiły później, miały wszystko zmienić.

Wiatr tamtego lutego w małym przemysłowym miasteczku Brookfield był przenikliwy i ostry, taki, który szczypał w skórę i zamieniał każdy oddech w chmurę. Jedenastoletni Sam Carter wcisnął brodę głębiej w szalik – gruby, ręcznie robiony na drutach, który lata temu zrobiła mu babcia – i naciągnął na uszy znoszoną czapkę. Palce miał zdrętwiałe, ale nie zwolnił. Miał do wykonania zadanie: odebrać leki dla mamy w aptece.

Jego mama, Anna Carter, kaszlała od kilku dni. Mimo to tego ranka poszła do pracy w lokalnym gimnazjum, gdzie uczyła języka angielskiego i literatury uczniów piątej i szóstej klasy.

„Nie możesz zostawić dzieci bez nauczyciela” – powiedziała, próbując się uśmiechnąć, zapinając starą kurtkę, taką, która widziała już zbyt wiele zim. „Są ode mnie zależne”.

Sam chciał jej powiedzieć, żeby została w domu i odpoczęła, ale wiedział, że tego nie zrobi. Zawsze stawiała innych na pierwszym miejscu. Odkąd jego ojciec – sierżant David Carter – zmarł trzy lata wcześniej podczas służby za granicą, ich życie stało się cięższe. Żyli z jego niewielkiej emerytury wojskowej i skromnej nauczycielskiej pensji Anny. Pieniędzy było mało, a nowe ubrania były luksusem. Jego mama każdej zimy łatała ich stare płaszcze i zawsze powtarzała: „Dopóki nam w nich ciepło, to wystarczy”.