Chciałem tylko spędzić spokojny weekend w moim domku nad jeziorem – aż otworzyłem drzwi i zobaczyłem żonę mojego brata z całą rodziną. „Co ta bezużyteczna pijawka tu robi?” krzyknęła. „Wynoś się!” Wszyscy śmiali się, jakbym był intruzem. Uśmiechnąłem się, skinąłem głową i powiedziałem spokojnie: „Dobrze, wyjdę”. Nie wiedzieli, że dom nie jest już na nazwisko mojego brata. Dwie godziny później przyjechał szeryf z nakazem eksmisji – podpisanym przeze mnie. Wtedy naprawdę zaczął się krzyk.

Zeszłej wiosny podjechał do domku nad jeziorem, żeby pomóc mi w naprawie. Siedzieliśmy na tarasie, patrząc, jak zachód słońca maluje wodę na odcienie złota i różu. „Nigdy ci należycie nie podziękowałem” – powiedział nagle.

„Po co?”

„Za to, że nie odpuściłaś” – powiedział. „Gdybyś nie wniosła oskarżenia, nigdy bym się nie dowiedział o oszustwie, którego się na mnie dopuściła. Nadal tonąłbym w skrywanych długach, nadal byłbym mężem kogoś, kto widział we mnie cel, a nie męża”. Spojrzał na mnie oczami pełnymi nowej, ciężko zdobytej mądrości. „Uratowałaś mnie, chociaż na to nie zasługiwałem”.

Skinęłam tylko głową. Siedzieliśmy w komfortowej ciszy, gdy słońce chowało się za horyzontem. Dom nad jeziorem znów nabrał spokoju, odzyskałam swój azyl. Niektórzy mogliby powiedzieć, że byłam mściwa. Ale znam prawdę. Po prostu stałam twardo przy swoim. Nie pozwoliłam, żeby ktoś traktował mnie gorzej niż jestem. Vanessa nauczyła się tego na własnej skórze. I choć nie mogę powiedzieć, że czerpię przyjemność z jej cierpienia, z pewnością nie żałuję, że w końcu poniosła konsekwencje swoich wyborów.