Byłem tylko cichym stażystą, kiedy zauważyłem starszego mężczyznę, którego nie zauważono w holu. Przywitałem go na migi, nieświadomy, że prezes mnie obserwuje – ani kim ten mężczyzna tak naprawdę jest.

Moim pierwszym odruchem było zostać tam, gdzie byłem. Byłem tylko stażystą. Moja przełożona, Margaret, jasno dała mi do zrozumienia, że ​​moim zadaniem jest wspieranie przygotowań do prezentacji. Ale obserwując, jak ramiona mężczyzny opadają, pomyślałem o Dannym. Pomyślałem o tym, jak to jest, gdy ludzie patrzą na niego przez pryzmat jego głuchoty, jakby był niewidzialny. W tym momencie podjąłem decyzję.

Podeszłam do recepcji, serce waliło mi nerwowo. Mężczyzna podniósł wzrok, gdy podeszłam, a jego oczy były zmęczone oczekiwaniem na kolejne zwolnienie. Wzięłam głęboki oddech i zamigałam: „Dzień dobry, nazywam się Catherine. W czym mogę pomóc?”

Zmiana na jego twarzy była natychmiastowa i głęboka. Jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia i ulgi, a uśmiech rozlał się na twarzy. „Mówisz migowo” – odpowiedział, poruszając dłońmi z płynną gracją kogoś, kto od dziesięcioleci posługuje się językiem migowym. „Dzięki Bogu. Zaczynałem już myśleć, że nikt mnie tu nie rozumie”.

„Bardzo mi przykro, że miałeś kłopoty” – odpowiedziałem. „W czym mogę pomóc?”

„Przyszedłem zobaczyć się z synem” – wyjaśnił – „ale nie mam umówionej wizyty. A młoda kobieta w recepcji wydawała się bardzo zajęta”.

„Jak ma na imię twój syn?” zapytałem.

Mężczyzna zamilkł, a na jego twarzy malowała się mieszanka dumy i niepewności. „Michael Hartwell” – podpisał w końcu.

Serce mi o mało nie stanęło. Michael Hartwell, prezes Meridian Communications, człowiek, którego gabinet narożny zajmował całe najwyższe piętro, którego rzadkie wizyty wywoływały falę nerwowej energii wśród personelu.

„Pan Hartwell jest pańskim synem?” – zamigałem, starając się nie opaść szczęki.

„Tak” – potwierdził. „Wiem, że jest bardzo zajęty, ale byłem w okolicy i pomyślałem, że może mógłbym się z nim spotkać na chwilę”.

Dostrzegłem w jego wyrazie twarzy bezbronność. To był ojciec, który chciał zobaczyć syna, ale nie czuł się do końca mile widziany w miejscu pracy własnego syna. „Oczywiście” – zamigałem. „Zobaczę, co da się zrobić. Czy zechciałby pan usiąść, podczas gdy ja podzwonię?”

Zaprowadziłem go do wygodnego fotela, a potem stanąłem przed pierwszym poważnym wyzwaniem: jak skromny stażysta może umówić się na spotkanie z prezesem? Zacząłem od jego asystentki, dzielnej kobiety o imieniu Patricia, która strzegła jego terminarza niczym smok strzegący skarbu.

„Biuro pana Hartwella. Tu Patricia.”

„Cześć, Patricio. Tu Katherine Walsh z programu stażowego. Mam gościa w holu, który twierdzi, że jest ojcem pana Hartwella i chciałby się z nim zobaczyć”.