Byłem oszołomiony, gdy moja żona stwierdziła, że ​​pięć lat małżeństwa to „nic wielkiego”. Dlatego zaprzestałem tych drobnych romantycznych gestów, po cichu pozwoliłem wszystkim zobaczyć, jak jednostronny stał się nasz związek… i w końcu postanowiłem odejść na dobre.

Uśmiechnąłem się.

„Tak” – powiedziałem. „Teraz już wiem”.

Zabawne w poznawaniu swojej wartości jest to, że nie czyni cię to mniej romantycznym. Zmienia się tylko to, komu oferujesz ten romans.

Nadal lubię planować drobne niespodzianki. Nadal pamiętam drobne szczegóły, którymi dzielą się ludzie. Nadal wierzę w wkładanie wysiłku w ludzi, na których mi zależy.

Różnica jest taka, że ​​już nie mylę tolerancji z docenianiem.

Jeśli ktoś teraz przewraca oczami, słysząc moje starania, nie staram się bardziej, żeby go pozyskać. Wycofuję się. Zachowuję tę energię dla kogoś, kto widzi w tym prawdziwe znaczenie – szczery wyraz miłości, a nie desperacką prośbę o aprobatę.

Czasami myślę o mojej byłej żonie i zastanawiam się, czy znalazła to, czego szukała. Kogoś, kto pilnie skrywa swoje uczucia. Kogoś, kto troszczy się o nią, ale po cichu, w sposób, który jej nie przeszkadza.

Być może tak.

Tak czy inaczej, to już nie moja sprawa.

Moją troską jest to, jakim mężczyzną chcę być.

Mężczyzna, który wchodzi do pokoju i nie rozgląda się od razu za sposobami, by się przydać, żeby móc zostać. Mężczyzna, który potrafi ugotować romantyczną kolację, nie potrzebując w ten sposób dowodu swojej wartości. Mężczyzna, który rozumie, że szacunek jest fundamentem, a romantyzm ozdobą – a nie odwrotnie.

Byłem wyśmiewany, kiedy żona nazwała mój pięcioletni romans małżeński żałosnym. Przez jakiś czas jej wierzyłem. Myślałem, że może to ja jestem problemem, że chęć głośnego i konsekwentnego kochania to jakaś wada charakteru.

Teraz wiem lepiej.

Żałosne nie jest ustawianie świec na stole, upamiętnianie rocznic ani przynoszenie kawy do łóżka.

Żałosne jest trwanie w związku, w którym twoja miłość jest traktowana jak żart.

Żałosne jest błaganie kogoś, żeby wziął to, co mu dobrowolnie oferujesz, podczas gdy on siedzi i ocenia, w jaki sposób przesadzasz.

Odejście od tego nie było żałosne.

To była najbardziej romantyczna rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam — dla siebie.

Tym razem jedyną osobą, której potrzebuję, jest aprobata tej osoby, którą widzę w lustrze, gdy zdmuchuję świeczkę pod koniec wieczoru.