Byłem nieśmiałym stażystą. Zobaczyłem głuchego staruszka, którego ignorowano w naszym holu, więc przywitałem się z nim na mig. Nie miałem pojęcia, że ​​prezes patrzy ani kim jest ten człowiek…

Byłem nieśmiałym stażystą. Zobaczyłem głuchego starca, którego ignorowano w naszym lobby, więc przywitałem się z nim na migi. Nie miałem pojęcia, że ​​prezes mnie obserwuje ani kim jest ten mężczyzna. Byłem po prostu nieśmiałym stażystą, który robił kopie i przynosił kawę. Kiedy zobaczyłem starszego mężczyznę stojącego samotnie w naszym zatłoczonym lobby, wyraźnie sfrustrowanego, gdy kolejne osoby przechodziły obok niego, nie patrząc na niego.

Kiedy zorientowałem się, że jest głuchy i próbuje się komunikować, podszedłem do niego i pomachałem prostym „cześć”. W czym mogę pomóc? Nie miałem pojęcia, że ​​prezes firmy obserwuje nas z antresoli, zanim się w to zagłębimy. Jestem ciekaw. Czy kiedykolwiek nauczyłeś się czegoś, co pomoże ci pomóc komuś bliskiemu? Opowiedz mi o tym w komentarzach poniżej. I nie zapomnij zasubskrybować, aby poznać więcej inspirujących historii, takich jak ta.

A teraz pozwólcie, że przeniosę Was z powrotem do tego wtorkowego poranka, który odmienił Wasze życie. Sześć miesięcy temu byłam najbardziej niewidzialną osobą w Meridian Communications. W wieku 22 lat byłam młodszą stażystką w dziale marketingu, która spędzała dni na robieniu kserokopii, porządkowaniu magazynów z materiałami i próbach wtopienia się w tło jednej z najbardziej prestiżowych agencji reklamowych w Chicago.

Byłam osobą, która jadła lunch samotnie przy biurku, chodziła po schodach zamiast windy, żeby uniknąć pogawędek, i nigdy nie zabierała głosu na spotkaniu. Ani razu. Nie zawsze taka byłam. W liceum byłam pewna siebie, otwarta, a nawet popularna. Ale studia to seria drobnych porażek i odrzuceń, które powoli podkopywały moje poczucie własnej wartości.