Bezdomny mężczyzna w podartych ubraniach wszedł na wesele: obrzydzenie wypełniło salę, dopóki nie wziął mikrofonu i nie przemówił…

Zamiast tego jego chrapliwy głos przerwał ciszę:

„Nie przyszedłem tu po jedzenie. Ani po pieniądze. Przyszedłem powiedzieć… dziękuję.”

Zamieszanie zapanowało w sali. Mężczyzna zwrócił się w stronę panny młodej.

„Ta kobieta” – powiedział drżącym głosem – „jest moim aniołem. Byłem załamany, leżałem na ulicy, gotowy się poddać. Wszyscy mnie mijali, ale ona się zatrzymała. Nakarmiła mnie, dała mi wodę i rozmawiała ze mną, jakbym był dla niej ważny. Tej nocy chciałem to wszystko zakończyć… ale jej dobroć przywróciła mnie do życia”.

Nikt się nie poruszył. Nawet najbardziej zimni goście zmiękli, wpatrując się w niego.

„Dziś widzę ją promieniejącą radością. I mówię ci to, oblubieńcze: doceniaj ją. Kochaj ją. Jest wyjątkowa: to dusza, która widzi człowieczeństwo tam, gdzie inni widzą tylko brud”.

Łzy popłynęły z oczu panny młodej. Pan młody mocno ścisnął jej dłoń, nie mogąc wydusić z siebie ani słowa.

A w sali zapadła cisza i ciężar emocji, takich, które nie pozostawiają serca niewzruszonym.