Bezdomny chłopiec zobaczył zdjęcie ślubne i wyszeptał: „To moja mama” – ujawnienie tajemnicy sprzed dekady, która otworzyła świat milionera

W deszczowy czwartkowy poranek James jechał na posiedzenie zarządu, gdy ruch uliczny przed piekarnią stanął w miejscu. Spojrzał przez przyciemnianą szybę i zobaczył chłopca – może dziesięcioletniego – bosego i przemoczonego, patrzącego na zdjęcie. Początkowo James ledwo go zauważył… aż do momentu, gdy dziecko wskazało na zdjęcie i cicho powiedziało do pobliskiego sprzedawcy:

“To moja matka.”

Serce Jamesa zaczęło bić szybciej.

Opuścił szybę do połowy. Chłopiec wyglądał na chudego, włosy miał potargane, a za duża koszula luźno wisiała na jego ciele. James spojrzał na jego twarz i poczuł dziwny ucisk w żołądku. Jego oczy były nie do pomylenia. Piwnozielone, zupełnie jak u Emily.

„Hej, chłopcze” – zawołał James. „Co ty właśnie powiedziałeś?”

Chłopiec odwrócił się i mrugnął. „To moja mama” – powtórzył, wskazując na zdjęcie. „Śpiewała mi piosenki na dobranoc. Wciąż pamiętam jej głos. A potem pewnego dnia zniknęła”.

James zignorował protesty kierowcy i wysiadł. „Jak masz na imię, synu?”

„Luca” – powiedział chłopiec, drżąc.

„Luca…” James uklęknął, żeby spojrzeć mu w oczy. „Gdzie mieszkasz?”

Luca odwrócił wzrok. „Nigdzie. Czasem pod mostem. Czasem przy torach kolejowych”.

„Czy pamiętasz coś jeszcze o swojej matce?” – zapytał spokojnie James.

„Uwielbiała róże” – odpowiedział Luca. „I nosiła naszyjnik z białym kamieniem. Jak perła”.

Serce Jamesa zamarło. Emily zawsze nosiła perłowy wisiorek, pamiątkę po matce. Był rzadki, unikatowy. Kurs na więź matki z dzieckiem

„Mam do ciebie ważne pytanie” – powiedział James. „Czy wiesz, kim jest twój ojciec?”

Luca pokręcił głową. „Nigdy go nie spotkałem”.
Piekarz wyszedł, zwabiony hałasem. James odwrócił się do niej. „Widziałaś kiedyś tego chłopaka?”

Skinęła głową. „Tak, czasami przychodzi. O nic nie prosi. Po prostu wpatruje się w to zdjęcie”.

James natychmiast odwołał randkę. Zabrał Lucę do pobliskiej restauracji i zamówił mu ciepły posiłek. Kiedy usiedli, James ostrożnie zadawał kolejne pytania. Wspomnienia Luki były fragmentaryczne. Śpiewająca kobieta, mieszkanie z zielonymi ścianami, pluszowy miś o imieniu Max. James z trudem to wszystko ogarniał, ale coś w głębi duszy podpowiadało mu, że prawda w końcu wychodzi na jaw.