Adam chciał coś powiedzieć, ale słowa utknęły mu w gardle.

Po cichu zaczęła gromadzić dowody. Raporty, opóźnienia, błędy, opinie klientów. Nawet e-maile sugerujące osobisty udział Richarda w decyzjach, które nie powinny go dotyczyć.

Nie zwróciła się do niego. Poszła wyżej, do inwestorów. Do tych, którzy nie byli rodziną. Do tych, którzy patrzyli tylko na liczby.

Zwołano nadzwyczajne posiedzenie Rady Dyrektorów. Dokładnie miesiąc po awansie Lauren. Jekaterina weszła cicho, niosąc teczkę.

„Proszę bardzo” – powiedziała stanowczo – „mam informacje”. Żadnych plotek. Żadnych emocji. Same fakty.

Wyjaśniła wszystko. Klientów, którzy odeszli. Straty finansowe. Błędy w umowach. I wreszcie powiązania między Lauren i Richardem, które rzuciły cień na cały proces rekrutacji.

Był stylowy.

„Jeśli to się potwierdzi” – powiedział Przewodniczący Rady Dyrektorów – „będą konsekwencje. Niezależnie od nazwy”.

**

Dwa tygodnie później Lauren została zwolniona. Richard został zawieszony „do czasu wyjaśnienia sprawy”.

A Jekaterina otrzymała krótki list:

„Zarząd spółki oficjalnie zaprasza Pana do objęcia stanowiska kierownika działu ekonomicznego od 1 kwietnia.”

Spojrzała na datę. 1 kwietnia, Dzień Śmiechu.

Uśmiechnęła się.

Ale tym razem nie było żartów.

Adam objął ją ramieniem. Elżbieta pocałowała ją w czoło. Katerina wyjrzała przez okno i powiedziała cicho:

„Nie potrzebowałem zemsty. Tylko prawdy.”