Przybyłem do wiejskiego domu, który podarowałem mojej córce Sofii, planując zrobić jej niespodziankę.
Ten dom zawsze kojarzył mi się z pokojem, wolnością i cennymi wspomnieniami. To, do czego wszedłem, przeszyło mnie dreszczem.

„Vivien… co za niespodziewana wizyta” – powiedziała Denise, kiedy w końcu mnie zauważyła. Jej ton był słodki, ale wzrok zimny i wyrachowany. „Nie mieliśmy pojęcia, że ​​dziś przyjedziesz”.

Uśmiechnęła się jak ktoś, kto uważa, że ​​panuje nad sytuacją. Z poczuciem wyższości podeszła bliżej, jakby dom należał do niej. Rozejrzałam się po salonie i poczułam ucisk w żołądku. Siostry Omara leżały wyciągnięte na sofie, ich bose stopy spoczywały na dębowym stole, który Sofia tak ceniła. Okruchy walały się po podłodze, zabawki walały się wszędzie, a żadna z nich nie próbowała posprzątać ani nawet zauważyć mojej obecności.

W kuchni zastałem Sofię pochyloną nad zlewem. Jej oczy były opuchnięte, a twarz zalana łzami. Kiedy mnie zobaczyła, na jej twarzy jednocześnie pojawiły się ulga i strach.

„Dwa tygodnie” – powiedziała Denise beznamiętnie, zauważając moją minę. „Jesteśmy tu od dwóch tygodni i zostajemy całe lato. Omar nas zaprosił. Jaki sens mieć dom, jeśli nie dzieli się go z rodziną?”

Delikatnie wziąłem Sofię za ramię i wyprowadziłem ją z kuchni, ignorując drwiące uwagi Denise. Gdy tylko dotarliśmy na podwórko, Sofia się załamała.

„Mamo, nie wiem, co robić” – szlochała. „Traktują mnie jak służącą. Omar mówi, że muszę to znosić, bo są rodziną”.

Trzymałem ją za twarz i mówiłem stanowczo:
„Sofio, posłuchaj mnie. Ten dom nie należy do Omara. Jest twój. Przed ślubem przeniosłem akt własności na twoje nazwisko. Zgodnie z prawem nie może nikogo tu zapraszać bez twojej zgody”.

Coś zmieniło się w jej oczach – nadzieja zmieszana z odwagą.