„Jeśli nie chcesz trafić do domu opieki, to spakuj swoje rzeczy i wynoś się z mojego domu”.

Te słowa wykrzyknął mój syn, patrząc mi prosto w oczy.

Milczałam, zdobywając się jedynie na lekki, drżący uśmiech. Wytarłam dłonie haftowanym ręcznikiem kuchennym – tym, który sama uszyłam dwadzieścia lat temu – i spojrzałam na mężczyznę stojącego przede mną. Miał czterdzieści dwa lata, ale w tej chwili szukałam w jego twarzy chłopca, którego kiedyś karmiłam piersią, malucha, którego uczyłam chodzić, nastolatka, którego złamałam serce.

Nie mogłem go znaleźć.

„Powiedziałem, spakuj walizki” – powtórzył David podniesionym głosem. „To nie jest dyskusja, mamo”.

Starannie złożyłam ręcznik. Minęłam go, moją synową Emily, która opierała się o framugę drzwi ze skrzyżowanymi ramionami i uśmieszkiem namalowanym ciemnoczerwoną szminką, i weszłam po schodach do małego pokoju z tyłu domu. Był to pokój tak malutki, że wyglądał jak schowek, ale przez ostatnie trzy lata był moim domem.

Wyjęłam moją starą skórzaną walizkę. Starannie poskładałam ubrania – każdą bluzkę, każdą sukienkę, każdy szalik, który uszyłam własnoręcznie. Wyjęłam małe drewniane pudełko pełne zdjęć. Albert i ja w dniu naszego ślubu. David jako niemowlę w moich ramionach. Moja matka stojąca na podwórku domu, w którym dorastałam.

Nie uroniłam ani jednej łzy.

Godzinę później zniosłam walizkę na dół. David usiadł na kanapie, którą kupiłam za pieniądze ze sprzedaży mieszkania. Emily siedziała obok niego, przeglądając telefon i nie podnosząc wzroku.

Kiedy zadzwonił dzwonek do drzwi, David wstał z poirytowanym westchnieniem. „Kto tam?”

Otworzył drzwi i krew natychmiast odpłynęła mu z twarzy. Jakby ziemia usunęła mu się spod stóp.

Na zewnątrz czekała elegancka czarna limuzyna z cicho mruczącym silnikiem. Kierowca, ubrany w garnitur i białe rękawiczki, otworzył tylne drzwi. Wysiadł z niej mężczyzna po siedemdziesiątce, o starannie zaczesanych srebrnych włosach, ubrany w ciemnogranatowy garnitur szyty na miarę.

To był Henry Montgomery. Były partner biznesowy Alberta. Właściciel Montgomery Holdings. Najbogatszy człowiek w okolicy.

I przyszedł po mnie.

Rozdział 1: Wyjście
David zamarł z szeroko otwartymi ustami. Emily w końcu podniosła wzrok znad telefonu, a jej oczy rozszerzyły się, gdy chłonęła scenę.

Henry przeszedł obok mojego oszołomionego syna, jakby nie istniał. Podszedł prosto do schodów, gdzie stałam, ściskając rączkę walizki.

„Catherine” – powiedział ciepło, a kąciki jego niebieskich oczu zmarszczyły się. „Jesteś gotowa?”

Spojrzałem na Davida po raz ostatni. Spojrzałem na dom, który kupiłem kosztem trzydziestu dwóch lat mojego potu, ścieg po ściegu.

„Dziękuję ci za wszystko, Davidzie” – powiedziałem spokojnym głosem, nie zdradzającym żadnego z rozdzierających serce emocji. „Dom jest teraz cały twój”.

Oddałem walizkę kierowcy i wyszedłem na zewnątrz. Popołudniowe słońce oświetliło mi twarz. Przez tylną szybę limuzyny zobaczyłem Davida, wciąż stojącego nieruchomo na ganku, patrzącego, jak jego matka z elegancją odjeżdża.

W środku samochód pachniał prawdziwą skórą i drogą wodą kolońską. Był to cichy azyl w porównaniu z toksycznym powietrzem domu, który właśnie opuściłem. Henry siedział obok mnie, zachowując dystans, gdy samochód sunął główną aleją.

Moje ręce drżały na kolanach.

„Catherine, wszystko w porządku?” zapytał cicho Henry.

Chciałam powiedzieć, że wszystko w porządku. Chciałam udawać, że panuję nad sytuacją. Ale z moich ust wydobyło się jedynie zmęczone, urywane westchnienie, które brzmiało jak szloch.

„Nawet nie wiem, co czuję, Henry” – wyszeptałem. „Wyrzucił mnie. Mojego własnego syna”.

Henry nie rzucał pustymi frazesami. Po prostu skinął głową. „Wiem. Widziałem”.

Siedzieliśmy w milczeniu, obserwując przepływające miasto – billboardy, przechodniów, świat toczący się dalej, jakby moje życie wcale się nie zawaliło. Kiedy dotarliśmy do jego budynku, luksusowej szklanej wieży w centrum miasta, potrzebowałam ramienia Henry’ego, żeby pomóc mi wyjść. Ochroniarze skłonili się z szacunkiem. Odwzajemnił uśmiech, a ja pozostałam dla nich niewidzialna. Tylko kobieta w kwiecistej sukience obok miliardera.

W lustrzanej windzie odbijała się sześćdziesięcioośmioletnia kobieta z siwymi włosami starannie związanymi i oczami opuchniętymi od powstrzymywania łez.

„Nadal wyglądasz pięknie, Catherine” – powiedział Henry łagodnie.

Spojrzałem na niego zaskoczony. „Potrzebujesz okularów, Henry.”

„Widzę doskonale” – powiedział.

Jego apartament znajdował się na dwudziestym trzecim piętrze, był to penthouse z widokiem na miasto. Kiedy drzwi się otworzyły, zamarłam z zachwytem. Marmurowe podłogi, wysokie sufity, światło słoneczne wpadające przez szklane ściany. Był elegancki, przestronny i przerażał mnie.

„Twój pokój jest na górze” – powiedział Henry, niosąc moją walizkę. „Masz własną łazienkę, szafę i balkon. Czuj się jak u siebie. To teraz twój dom”.

To teraz twój dom.