]

Po rozwodzie mąż wyrzucił mnie za drzwi bez grosza. Nazywał się Richard Coleman i był starszym dyrektorem sprzedaży, który cenił kontrolę bardziej niż zobowiązania. Dwadzieścia dwa lata małżeństwa zakończyły się w deszczowy czwartek, kiedy na zewnątrz czekała teczka z dokumentami prawnymi i ślusarz. Dom, który pomogłam umeblować, rutyna, którą stworzyłam, nawet pies – straciłam wszystko w jedno popołudnie. Richard stał w drzwiach z założonymi rękami, przypominając mi, że intercyza dawała mi „dokładnie tyle, ile zarobiłam”. Według niego to nic.

Pierwszą noc spędziłam w samochodzie zaparkowanym za sklepem spożywczym w Arlington w Wirginii. Pamiętam, jak wpatrywałam się w pęknięty ekran telefonu, przeglądając kontakty, do których wstydziłam się zadzwonić. Moje oszczędności przepadły. Podczas rozwodu Richard zamroził nasze wspólne konta, a mój prawnik przyznał później, że walka potrwa lata. Lat, których ja nie miałam.

Następnego ranka, grzebiąc w starej torebce w poszukiwaniu drobnych, znalazłam coś, czego nie widziałam od dziesięcioleci: wyblakłą granatową kartkę owiniętą w folię. Mój ojciec, Thomas Whitaker , dał mi ją krótko przed śmiercią. Był cichym inżynierem mechanikiem, ostrożnym w słowach, a jeszcze bardziej w pieniądzach. Wtedy powiedział tylko: „Zachowaj to. Nie zgub tego. Używaj tego tylko wtedy, gdy życie cię zaskoczy”.