„Boże Narodzenie to tylko rodzinne święto” – napisał tata. „Teściowie twojej siostry są na kierowniczych stanowiskach. Nie możemy cię tam zaprosić”. Odpowiedziałem: „Dobrze”. W poniedziałek teść mojej siostry wszedł do mojego narożnego biura na spotkanie partnerskie. Spojrzał na okładkę magazynu biznesowego na moim biurku, a potem na mnie. Jego wyraz twarzy zbladł – bo w końcu zrozumiał, że to osoba, którą próbowali wykluczyć… była tym, kto prowadził transakcję.

Moja siostra rozbiła tort urodzinowy mojej córki na oczach 35 gości – z czystej zazdrości

Na 10. urodzinach mojej córki, moja siostra rzuciła się prosto na tort syrenki stojący na stole. Uderzyła obiema rękami w tort z mocno zaciśniętymi pięściami. Płonące na nim świeczki natychmiast zgasły. Dwupiętrowy tort zawalił się pod ciężarem jej pełnych nienawiści rąk. Po roztrzaskaniu tortu obiema rękami, moja siostra podniosła zdeformowany tort ze stołu obiema rękami. Następnie, z całą siłą swojej wściekłości, rzuciła tort na podłogę. Tort roztrzaskał się doszczętnie. Syrenka z lukru plastycznego, którą Daisy tak pieczołowicie uformowała, została roztrzaskana na nierozpoznawalne kawałki. Turkusowy lukier rozprysnął się wszędzie po podłodze, na nogach stołów, na butach stojących w pobliżu ludzi. Dekoracyjne muszle i rozgwiazdy leżały porozrzucane w chaosie. Wszystko działo się tak szybko, że nikt z nas nie był w stanie tego zatrzymać.

Dlaczego miałaby być tak bezduszna? Wszystko dlatego, że odmówiłem jednej nierozsądnej prośbie mojej siostry. Ta historia dowodzi, że nienawiść może prowadzić do najokrutniejszych czynów.

Zanim przejdę do szczegółów tej historii, dziękuję za wybranie naszej dzisiejszej opowieści do wysłuchania. Życzę Państwu spokojnego dnia.

Cześć wszystkim. Jestem Derek, mam 40 lat. Wraz z moją małą rodziną mieszkam obecnie w Atlancie. Historia, którą się dziś dzielę, wydarzyła się w 10. urodziny mojej córki, 23 września 2023 roku. Chociaż minęły już dwa lata, wspomnienie tych okropnych urodzin wciąż jest wryte w moją pamięć.

Moja żona, Giana, i ja nie jesteśmy typem osoby, która rozpieszcza swoje dzieci. Wierzymy w proste życie z dyscypliną. Moja córka ma na imię Amelia. Chociaż oboje dobrze zarabiamy, zawsze uczymy córkę oszczędnego życia, nigdy nie marnując pieniędzy na wystawne imprezy rodzinne. Odkąd Amelia była mała, jej urodziny były skromne – tylko tort, jedzenie, które żona sama ugotowała, i zaproszenie kilku jej przyjaciółek oraz kilku członków rodziny. Nie urządzaliśmy hucznych przyjęć urodzinowych, ale Amelia zawsze była szczęśliwa i to nam wystarczało.

Kiedy Amelia skończyła 10 lat, planowaliśmy świętować jej urodziny tak jak w poprzednich latach. Ale wtedy najlepsza przyjaciółka mojej żony, Daisy, wszystko zmieniła. Pewnego wieczoru, kiedy Daisy wpadła do nas, żeby spędzić razem czas, dowiedziała się, że zbliżają się 10. urodziny Amelii. Delikatnie zasugerowała: „Janna, myślałaś o zorganizowaniu większego przyjęcia urodzinowego dla Amelii? Dziesięciolecie to ważny moment. Zasługuje na wyjątkowy dzień”.

Moja żona spojrzała na mnie wtedy z lekkim wahaniem w oczach. Wiedziała, że ​​nie lubię głośnych, drogich przyjęć. Ale Daisy była bardzo przekonująca. Przekonała nas obietnicą: „Obiecuję, że sama upiekę tort urodzinowy w motywie syreny, który Amelia uwielbia. Wiem, że ma obsesję na punkcie tego motywu”. Słysząc stanowczą obietnicę Daisy, nie mogliśmy się zdobyć na bezpośrednią odmowę. Podziękowaliśmy Daisy i obiecaliśmy, że jeszcze się nad tym zastanowimy.

Tego wieczoru, po wyjściu Daisy, rozmawialiśmy z żoną o tym prawie do pierwszej w nocy. Rozważaliśmy każdy aspekt, od kosztów po listę gości. W końcu, w tym roku, zdecydowaliśmy się zorganizować dla Amelii duże przyjęcie urodzinowe na 35 osób.

W kolejnych dniach moja żona i ja zaczęliśmy wysyłać zaproszenia do wszystkich na przyjęcie. Zaprosiliśmy moich rodziców wraz z rodziną mojej siostry Melanie. Wysłaliśmy również zaproszenia do rodziców Giany w Savannah. Mimo że mieszkali 250 mil od nas, zaraz po otrzymaniu zaproszenia moi teściowie obiecali, że na pewno przyjdą na przyjęcie. Oprócz obu stron rodziny zaprosiliśmy również rodzinę wujka Henry’ego, starszego brata mojego taty, i rodzinę cioci Mindy, młodszą siostrę mojego taty. Oprócz krewnych zaprosiliśmy bliskich sąsiadów, osoby, które trzymały Amelię, gdy była mała. Amelia mogła również zaprosić 10 przyjaciół na przyjęcie. Oczy małej dziewczynki wypełniły się radością, gdy pisała listę przyjaciół, każde imię starannie napisane okrągłym pismem dziecka. I oczywiście nie mogliśmy pominąć rodziny Daisy, najlepszej przyjaciółki mojej żony.