Córka powiedziała: „Kiedy cię nie ma, dzieją się złe rzeczy”. Odwołałem podróż i schowałem się w domu

Subskrybuj Cheating Tales Lab. No to zaczynajmy. Lucas Nicholson nauczył się ufać swoim instynktom w Afganistanie, gdzie wahanie oznaczało śmierć, a paranoja pozwalała oddychać. Osiem lat po odwieszeniu munduru piechoty morskiej, instynkty te stępiały się do poziomu szumu w tle – aż do momentu, gdy jego siedmioletnia córka, Emma, ​​chwyciła go obiema rękami za nadgarstek i błagała, żeby nie odchodził.

„Tato, proszę nie odchodź.”

Jej brązowe oczy były szeroko otwarte, błyszczące od łez. Starała się ich nie uronić.

Coś złego się dzieje, gdy cię nie ma.

Lucas klęczał na drewnianej podłodze ich domu w Denver, odkładając torbę podróżną. Emmy, to tylko dwa dni. Grand Junction i z powrotem. Co się stało? Skręciła rąbek swojej fioletowej koszuli nocnej, jej małe palce zaplatały materiał w supełki. Nie wiem. Po prostu… boję się w nocy, kiedy cię nie ma. Babcia Constance zostaje z tobą, a mama jest tutaj. Nawet gdy to mówił, Lucas czuł, że słowa brzmią pusto. Jego żona, Deborah, ostatnio była zdystansowana, roztargniona. Ich małżeństwo powoli się rozpadało od miesięcy, choć dla dobra Emmy starali się zachować pozory.

„Babcia sprawia, że ​​boję się jeszcze bardziej”

Emma szepnęła tak cicho, że Lucas prawie jej nie zauważył. Przyciągnął córkę w ramiona, czując, jak jej serce wali mu w piersi jak uwięziony ptak.

„Co masz na myśli, kochanie?”

Ale Emma tylko pokręciła głową, chowając twarz w jego ramieniu.

„Proszę, zostań, Tato. Proszę.”

Lucas podpisał kontrakt trzy tygodnie temu na konsultacje w Grand Junction. Dwa dni, 15 000 dolarów za jego wiedzę specjalistyczną w zakresie architektury komercyjnej. Pieniądze miały się przydać, zwłaszcza biorąc pod uwagę wydatki Deborah i jej matkę Constance, która od sześciu miesięcy, odkąd przeprowadziła się z Phoenix, jest stale obecna w ich życiu. Ale patrząc na przerażoną twarz Emmy, pieniądze nagle wydały się nieistotne.

“Dobra,”

powiedział cicho.

„Zostanę.”

Całe ciało Emmy rozluźniło się w jego ramionach. Spojrzała na niego z tak wielką ulgą, że Lucas poczuł zimny dotyk na kręgosłupie. To nie był normalny dziecięcy niepokój. To było coś innego. Tej nocy, gdy Emma już spała, Lucas zastał Deborah w kuchni, przeglądającą telefon z kieliszkiem czerwonego wina. Ledwo podniosła wzrok, gdy wszedł.

„Anulowałem Grand Junction”

Powiedział Lucas. Deborah gwałtownie uniosła głowę i przez sekundę Lucas dostrzegł, że coś przemknęło przez jej twarz. Czy to była złość? Strach? Potem zniknęła, zastąpiona jej zwykłą, wyćwiczoną obojętnością.

„Dlaczego to zrobiłeś? Potrzebujemy pieniędzy.”

„Emma się boi. Błagała mnie, żebym nie szedł.”

„Emma ma 7 lat. Boi się wszystkiego”.

Deborah wzięła długi łyk wina.

„Nie możesz pozwolić, żeby dziecko dyktowało ci decyzje biznesowe, Lucas.”

„Kiedy stałeś się taki zimny?”

Słowa zabrzmiały głośniej, niż zamierzał. Deborah gwałtownie wstała, a wino rozchlapało się w jej kieliszku.

„Kiedy stałeś się taki słaby? Twoja córka manipuluje tobą łzami, a ty po prostu się poddajesz. Moja matka miała rację co do ciebie.”

Znów pojawił się wpływ Constance, zatruwający wszystko. Lucas nigdy nie lubił swojej teściowej, surowej kobiety o wyrachowanym spojrzeniu i uśmiechu, który nigdy do nich nie docierał. Od samego początku sprzeciwiała się ich małżeństwu, nazywając Lucasa bezcelowym weteranem z zespołem stresu pourazowego. Pomimo jego dobrze prosperującej firmy architektonicznej, kiedy ogłosiła, że ​​przeprowadza się do Denver, żeby być bliżej swojej jedynej wnuczki, Lucas poczuł, jak w żołądku zaciska mu się węzeł, który nigdy do końca nie zelżał. Co Constance ma z tym wspólnego? Nic. Wszystko. Boże, Lucas, nie mogę tego teraz zrobić. Deborah minęła go i skierowała się na górę.

„Rób, co chcesz. Zawsze tak robisz.”

Lucas stał sam w kuchni, a wokół niego dom zapadał w nocną ciszę. Przez okno widział, jak światło z ganku sąsiada rzucało cienie na ich podwórko. Coś było nie tak. Czuł to od tygodni, może nawet miesięcy. Ale dziś wieczorem strach Emmy skrystalizował to w pewność. Wyciągnął telefon i zadzwonił do brata, Scotta, który odebrał po trzecim sygnale.

„Już prawie północ, Luke. Oby to było dobre”.

„Potrzebuję przysługi”

Lucas powiedział cicho.

„Możesz przyjść do mnie jutro wieczorem około 22:00? Zaparkuj na końcu ulicy.”

„Co się dzieje?”

„Jeszcze nie wiem, ale zamierzam się dowiedzieć”.

Następnego ranka Lucas powiedział Deborah, że musi osobiście odwiedzić klienta z Grand Junction, aby wyjaśnić odwołanie. Ledwo go zauważyła, pogrążona w cichej rozmowie telefonicznej, która nagle się skończyła, gdy wszedł do pokoju. Pocałował Emmę na pożegnanie, obiecał jej, że wróci na kolację i wyszedł z domu. Ale nie pojechał do Grand Junction. Zamiast tego Lucas pojechał do magazynu po drugiej stronie miasta i odzyskał coś, czego nie dotykał od ośmiu lat: swój stary sprzęt do monitoringu z czasów służby wojskowej. Korpus Piechoty Morskiej nauczył go czegoś więcej niż tylko budowania. Nauczyli go obserwować, czekać i dostrzegać wzorce, których inni nie dostrzegali. Spędził dzień w kawiarni, zdalnie konfigurując sprzęt. Malutkie kamery bezprzewodowe, nie większe niż guziki od koszuli, każda z funkcją widzenia w nocy i czujnikiem ruchu. Starannie je ustawił przed wyjściem tego ranka. Jedną na korytarzu przed pokojem Emmy, jedną w salonie z widokiem na drzwi wejściowe, a jedną przy wejściu do kuchni. O 15:00 Lucas obserwował swój dom na ekranie laptopa z boksu na tyłach kawiarni. Deborah spędziła większość popołudnia rozmawiając przez telefon, krążąc po kuchni. Emma bawiła się sama w swoim pokoju, od czasu do czasu zerkając w stronę drzwi z tym samym przerażonym wyrazem twarzy, który przekonał Lucasa, żeby został. O 16:30 przyjechała Constance. Lucas obserwował, jak jego teściowa wchodzi do domu bez pukania, z mocno zaczesanymi do tyłu srebrnymi włosami i ostrym wyrazem twarzy. Rozmawiała z Deborah w kuchni. Kamera nie nagrywała, ale Lucas potrafił odczytywać mowę ciała. Constance była zdenerwowana, gestykulowała energicznie. Deborah wyglądała na zdenerwowaną, nastawioną na obronność. Potem Constance wyciągnęła telefon i wykonała połączenie. Rozmawiała niecałą minutę, po czym się rozłączyła i odwróciła do Deborah z uśmiechem, który wyglądał na zadowolony. Lucas poczuł, jak zaciska szczękę. Cokolwiek się działo, Constance to aranżowała. O 18:00 Lucas pojechał do domu. Wszedł przez drzwi wejściowe i zobaczył Emmę oglądającą kreskówki, podczas gdy Constance i Deborah siedziały w kuchni, a ich rozmowa ucichła w chwili, gdy wszedł do środka.

„Lucas”

Constance powiedziała z tym swoim cienkim jak brzytwa uśmiechem.

„Deborah powiedziała mi, że odwołałeś podróż służbową. Jakież to nieoczekiwane. Rodzina jest najważniejsza”.

„Rodzina jest na pierwszym miejscu”

Lucas powiedział spokojnie.

“Rzeczywiście.”

Oczy Constance były jak kawałki lodu.

„Chociaż zastanawiam się, jak zapłacisz rachunki, mając tak szlachetne uczucia.”

Deborah unikała jego wzroku. Emma podbiegła do Lucasa, obejmując go w talii z desperacką ulgą. Podniósł ją, czując, jak lekko drży.

„Chyba pójdę do domu”

powiedziała Constance, wstając płynnie.

„Deborah, kochanie, do zobaczenia jutro.”

„Tak naprawdę, mamo, może ty…”

Deborah zaczęła, ale Constance przerwała jej spojrzeniem.

“Jutro,”

Constance powtórzyła, a w jej głosie słychać było stal.

„Dokończymy naszą dyskusję.”

Po jej wyjściu Lucas przygotował kolację, a Deborah wróciła do sypialni. Emma została blisko niego, pomagając mu kroić warzywa małym plastikowym nożem, stopniowo odprężając się w jego obecności.

“Tatuś,”

powiedziała, jedząc razem spaghetti przy kuchennym stole.

„Znowu wyjeżdżasz?”

„Nie, kochanie. Zostaję tutaj.”

“Dobry,”

nawinęła makaron na widelec, po czym spojrzała na niego tymi mądrymi, zaniepokojonymi oczami.

„Babcia cię nie lubi. Wiem, że mówi o tobie źle mamie”.

Lucas ostrożnie odłożył widelec. Jakie złe rzeczy? Emma wzruszyła ramionami, nagle zainteresowana swoim talerzem. Że nie jesteś wystarczająco dobra. Że mama powinna… powinna znaleźć kogoś lepszego. Słowa zabolały, ale go nie zaskoczyły. Lucas podejrzewał, że Constance próbuje sabotować jego małżeństwo, ale usłyszenie potwierdzenia od swojej siedmioletniej córki sprawiło, że krew w nim zawrzała.

„Twoja babcia się myli, Emmy, ale dziękuję, że mi powiedziałaś.”

Tej nocy Lucas położył Emmę do łóżka i zamiast zwykłej jednej opowieści przeczytał jej trzy. Walczyła ze snem, mocno ściskając jego dłoń.

„Będziesz tu całą noc?”

zapytała.

„Całą noc”

obiecał.

„Nawet jeśli babcia przyjdzie.”

Lucas znów poczuł zimny palec na swoim kręgosłupie.

„Dlaczego babcia miałaby przychodzić w nocy?”

Ale Emma już spała, jej oddech się wyrównywał, a uścisk na jego dłoni słabł. Lucas długo siedział w ciemnościach pokoju córki, słuchając uspokajającego się domu i rozmyślając o tym, co powiedziała jego córeczka. Po co babcia miałaby przychodzić w nocy, skoro już tego nie zrobiła? O 22:00 następnego wieczoru Lucas powiedział wszystkim, że o świcie wyjeżdża do Grand Junction i musi wcześnie położyć się spać. Udawał, że spakował torbę, pocałował Deborah na dobranoc i poszedł z nią do sypialni, choć przez cały dzień prawie się do niego nie odzywała. O 22:30 udawał, że śpi. O 22:45 Deborah wymknęła się z łóżka i na palcach zeszła na dół. Lucas odczekał dokładnie trzy minuty, po czym ruszył. Jego piwnica była niedokończona, dostępna przez drzwi w kuchni, które Deborah rzadko otwierała. Lucas przygotował ją tego popołudnia: składane krzesło ustawione w cieniu pod schodami, laptop otwarty i podłączony do kamer, telefon w pogotowiu. Wysłał SMS-a do Scotta, żeby był na pozycji o 23:00. Teraz siedział w ciemności, obserwując transmisję z góry. Emma spała w swoim pokoju, kamera na korytarzu pokazywała, że ​​jej drzwi są zamknięte. Kamera w salonie pokazywała Deborah siedzącą na kanapie, jej noga podskakiwała nerwowo, co kilka sekund sprawdzając telefon. O 10:58 światła reflektorów przesunęły się po przednich szybach. Lucas obserwował ekran, gdy Deborah zerwała się i podeszła do drzwi na wizji. Zobaczył, jak je otworzyła, ukazując Constance i dwóch mężczyzn, których Lucas nigdy wcześniej nie widział. Pierwszy był wysoki i szczupły, miał ogoloną głowę i zimne oczy, ubrany w drogi garnitur, który nie ukrywał drapieżnego sposobu, w jaki się poruszał. Drugi był niższy, o szerokich ramionach i wyglądzie kogoś, kto lubi zadawać ból. Weszli do domu Lucasa, jakby byli jego właścicielami. Constance odezwała się do Deborah, która szybko skinęła głową, załamując ręce. Następnie cała czwórka ruszyła w stronę korytarza, w stronę pokoju Emmy. Lucas ruszył. Bezszelestnie zszedł po schodach do piwnicy. Lata treningu sprawiły, że jego kroki, pomimo jego postury, były bezgłośne. Dotarł do kuchni akurat w połowie korytarza. Widział ich przez drzwi. Constance prowadziła, dwaj mężczyźni ją flankowali, a Deborah szła z tyłu, wyglądając na chorą.

„To już wystarczająco daleko”

Powiedział Lucas. Cała czwórka zamarła. Constance odwróciła się powoli i po raz pierwszy odkąd ją poznał, Lucas dostrzegł na jej twarzy przebłysk autentycznego strachu, który zaraz potem ukryła pod oburzeniem.

„Lucas, co ty robisz?”

„Mieszkam tutaj”

powiedział cicho, wchodząc na korytarz. Lepsze pytanie brzmi:

„Co Jorge Allen i Carlton Daniels robią w moim domu o 23:00, idąc w stronę sypialni mojej córki?”

Łysy mężczyzna, Jorge, zesztywniał, słysząc swoje imię. Ręka Carltona powędrowała w stronę jego kurtki. Lucas lekko pokręcił głową.

„Nie zrobiłbym tego. Mój brat Scott blokuje ci właśnie samochód na podjeździe i już zadzwonił na policję. Będą tu za jakieś cztery minuty.”

To był blef. Scott był na zewnątrz, ale Lucas jeszcze nie zadzwonił na policję. Najpierw chciał poznać odpowiedzi.

„Nie masz pojęcia, w co ingerujesz”

Constance syknęła, pozbywając się wszelkich pozorów uprzejmości.

„To jest interes rodzinny.”

„Moja córka jest moją rodziną. Jesteś tylko jadowitym wężem, który dał życie mojej żonie”.

Lucas spojrzał na Deborah, która nie mogła spojrzeć mu w oczy.

„Co się dzieje, Deborah? W co jesteś zamieszana?”

„Ona jest zaangażowana w ratowanie samej siebie”

Jorge powiedział spokojnym, kulturalnym głosem.

„Pana żona ma długi, panie Nicholson. Ogromne długi. Zaproponowaliśmy jej sposób na ich uregulowanie – z pańską córką”.

Lucas poczuł narastającą wściekłość w piersi, zimną i skupioną. Handlujesz nią.

„Takie brzydkie słowo”

powiedziała Konstancja.

„Wolimy myśleć o tym jako o specjalistycznej opiece nad dziećmi. Niektóre zamożne osoby są skłonne hojnie zapłacić za czas spędzony z dziećmi specjalnej troski. Emma po prostu nocowałaby u bardzo hojnych ludzi. Nie stałaby jej się żadna krzywda”.

To przypadkowe zło na chwilę zaparło Lucasowi dech w piersiach. Spojrzał na swoją żonę, kobietę, którą poślubił, matkę swojego dziecka, i zobaczył nieznajomą. Słabą, zdesperowaną nieznajomą, która była gotowa sprzedać córkę, by spłacić długi hazardowe albo wyrwać się z dołka, w którym się znalazła.

“Jak długo?”

Lucas zapytał Deborah.

„Od jak dawna to było planowane?”

„Trzy miesiące”

wyszeptała.

„Mama powiedziała, że ​​to jedyny sposób. Że stracimy dom, stracimy wszystko. Powiedziała, że ​​nigdy się nie dowiemy. Że Emma nie będzie pamiętać”.

„Dzieci zawsze pamiętają”

Lucas powiedział cicho.

„Po prostu nie zawsze mają na to odpowiednie słowa”.

Carlton ruszył wtedy, wsuwając dłoń pod kurtkę, ale Lucas był szybszy. Osiem lat życia cywilnego nie zmazało jego wyszkolenia. Pokonał dystans w dwóch krokach, wbił łokieć w szczękę Carltona i przycisnął mu pistolet pod brodę, zanim Jorge zdążył zareagować.

„Nie”

Lucas zwrócił się do Jorge’a, który zrobił krok naprzód.

„Spędziłem cztery tury w prowincji Helmand. Jesteście miękkimi, bogatymi drapieżnikami, żerującymi na dzieciach. Nie chcecie mnie testować”.

Drzwi wejściowe otworzyły się z hukiem i wpadł Scott — były środkowy obrońca, obecnie brygadzista budowlany, niosący łyżkę do opon, który wyglądał, jakby chciał jej użyć.

„Luke—”

Scott przyglądał się scenie.

„O cholera.”

“Proszę wezwać policję,”

powiedział Lucas.

„Teraz. Powiedz im, że mamy do czynienia z próbą porwania dziecka i że mam jednego sprawcę na muszce.”

„Lucasie, proszę”

Debora szlochała.

„Przepraszam. Byłam zdesperowana. Mama powiedziała…”

„Twoja matka jest potworem”

Lucas powiedział,

„i pozwoliłeś jej, żeby i ciebie w niego zmieniła”.

Lucas trzymał pistolet nieruchomo, jego wzrok błądził między Jorge’em i Constance.

„Ilu rodzinom? Ilu dzieciom to zrobiłeś?”

„Ty samouwielbiający się głupcze”

Constance splunęła.

„Myślisz, że jesteś pierwszym ojcem, który się troszczy? Zajmowaliśmy się dziesiątkami takich przypadków. Nie możesz niczego udowodnić”.

“Faktycznie,”

Lucas powiedział,

“Mogę.”

Nagrywał wszystko. Każda kamera działała, każde słowo zostało uchwycone. Ale co ważniejsze, spędził dzień, drążąc przeszłość Constance Dixon, a to, co znalazł, zamknęłoby ich wszystkich na dekady. Policja przyjechała sześć minut później: dwa radiowozy z włączonymi światłami, przyciągające sąsiadów do okien. Lucas oddał broń Carltonowi i spokojnie wyjaśnił, co odkrył. Jego teściowa prowadziła siatkę handlu dziećmi pod przykrywką agencji pośrednictwa dla bogatych klientów, wykorzystując zdesperowane matki takie jak Deborah, by oferowały własne dzieci. Kamery uchwyciły wszystko. Jorge i Carlton omawiający ceny. Constance nakreślająca plan. Słabą zgodę Deborah. Wszystko tam było, oznaczone datą i zapisane na trzech różnych serwerach w chmurze. Policja nie wiedziała jeszcze o głębszych dowodach, które zgromadził Lucas. Znalazł zagraniczne konta Constance, zapisy transakcji pokazujące dziesiątki płatności z podejrzanych spółek LLC i, co najbardziej obciążające, komunikację z innymi klientami na temat innych dzieci. Spędził szesnaście godzin bez przerwy, przekopując się przez cyfrowy ślad, który Constance uważała za ukryty. Gdy policja wyprowadzała Constance i dwóch mężczyzn w kajdankach, starsza kobieta zwróciła się do Lucasa z czystą nienawiścią w oczach.

„Wszystko zrujnowałeś. Deborah będzie cię za to nienawidzić. Deborah pójdzie do więzienia”.

„Deborah idzie do więzienia”

Lucas powiedział cicho:

„A Emma jest bezpieczna. Tylko to się liczy”.

Deborah została aresztowana dwadzieścia minut później, histeryczna i obwiniająca wszystkich oprócz siebie. Lucas obserwował beznamiętnie, jak ładują ją do radiowozu, a potem poszedł na górę sprawdzić, co z Emmą. Jego córka wciąż spała, nieświadoma, jak blisko była koszmaru. Lucas usiadł na skraju jej łóżka, obserwując jej spokojną twarz i w duchu obiecał, że spędzi resztę życia, upewniając się, że nic podobnego nigdy więcej jej nie zagrozi. W drzwiach pojawił się Scott.

„Gliniarze chcą pełnego oświadczenia. Powiedziałem im, że przyjdziesz rano na komisariat”.

„Dziękuję, że tu jesteś”

powiedział Lucas.

„Żartujesz? Nie przegapiłbym tego.”

Scott zrobił pauzę.

„Co się stanie z Emmy?”

„Ona zostaje ze mną. Zawsze.”

Lucas po raz ostatni spojrzał na śpiącą córkę, po czym cicho wyszedł z pokoju. Constance mnie nie doceniła. Myślała, że ​​jestem tylko słabym architektem, którym może manipulować za pośrednictwem Deborah. Nie miała pojęcia, do czego jestem zdolny, kiedy ktoś zagraża mojej rodzinie.

„Do czego jesteś zdolny?”

Scott zapytał. Lucas uśmiechnął się ponuro.

„Wszystko, co potrzebne.”

Pełny zakres operacji Constance ujawnił się w ciągu następnych trzech tygodni. Agenci federalni przeszukali jej posiadłości w Phoenix i znaleźli dowody na istnienie siatki przemytniczej obejmującej cztery stany. Constance działała od ponad dekady, wykorzystując zdesperowane matki i kryzysy finansowe, żerując na ich słabościach i wstydzie. Jorge Allen i Carlton Daniels byli agentami średniego szczebla, łowcami talentów i mediatorami. Zdradzili swoich dostawców i klientów w ciągu 48 godzin, przerażeni dowodami zgromadzonymi przez Lucasa. Agentka FBI odpowiedzialna za sprawę, kobieta o imieniu Chun, która widziała zbyt wiele podobnych przypadków, powiedziała Lucasowi, że jego dokumentacja była najbardziej szczegółowym cywilnym śledztwem, z jakim się zetknęła.

„Mógłbyś zostać analitykiem”

powiedziała, przeglądając arkusze kalkulacyjne i mapy połączeń, które stworzył Lucas.

„Chciałam po prostu chronić swoją córkę”

Lucas odpowiedział. Deborah próbowała dojść do porozumienia, twierdząc, że matka ją zmuszała i znęcała się nad nią. Ale dowody były jasne. Zgodziła się na plan, omówiła logistykę, a nawet zasugerowała termin podróży służbowej. Prokurator, zacięta kobieta o imieniu Martinez, która zrobiła karierę niszcząc potwory takie jak Constance, nie okazała litości. Lucas złożył pozew o rozwód i wyłączną opiekę nad dzieckiem tego samego dnia, w którym Deborah została formalnie oskarżona. Nie sprzeciwiła się. Jej prawnik powiedział, że była załamana, zniszczona uświadomieniem sobie, co prawie zrobiła. Lucas czuł tylko pogardę. Emma zapytała o jej matkę raz, dwa tygodnie po aresztowaniu. Lucas posadził ją i wyjaśnił w sposób odpowiedni do jej wieku, że mama podjęła bardzo złe decyzje i będzie nieobecna przez długi czas. Emma poważnie skinęła głową.

„Czy babcia Constance też odeszła?”

zapytała.

„Tak, kochanie. Na zawsze.”

“Dobry,”

Emma odpowiedziała po prostu.

„Ona mnie wystraszyła.”

„Ona cię już nigdy nie przestraszy. Obiecuję.”

Ale Lucasowi nie wystarczyła tylko sprawiedliwość prawna. Constance i jej siatka groziły dekady więzienia. Lucas chciał jednak, żeby poczuli, co zrobili innym. Chciał, żeby zrozumieli strach, pogwałcenie i bezradność, jakie zadawali dzieciom. Zaczął więc dzwonić. Lucas utrzymywał kontakty z czasów służby w piechocie morskiej. Mężczyźni i kobiety, którzy po służbie zajmowali się różnymi dziedzinami. Jedna z nich, kobieta o imieniu Sarah, która obecnie pracowała w Biurze Więziennictwa, zawdzięczała mu życie po Kandaharze. Inna, były analityk wywiadu o imieniu Marcus, zbudowała dobrze prosperującą firmę konsultingową i utrzymywała imponujące kontakty.

„Potrzebuję informacji”

Lucas przekazał Marcusowi zaszyfrowaną rozmowę, w której opowiedział, gdzie w oczekiwaniu na proces przebywają Constance Dixon, Jorge Allen i Carlton Daniels.

„Planujesz coś nielegalnego?”

Marcus zapytał, ale już pisał.

„Planowanie czegoś poetyckiego.”