Mój ojczym spędził 25 lat, nosząc cement – ​​podczas mojej obrony doktoratu mój profesor spojrzał na niego i nagle zamilkł

Po zakończeniu obrony profesor Santos podszedł, żeby uścisnąć dłoń mnie i mojej rodzinie. Kiedy nadeszła kolej Tataya Bena, nagle się zatrzymał, spojrzał na niego uważnie, a potem jego wyraz twarzy się zmienił.

Artykuły na przyjęcie urodzinowe
Ale ta chwila – te kilka sekund rozpoznania w zatłoczonym audytorium Uniwersytetu Uttar Pradesh w Diliman – zbudowana była na latach potu, kurzu, głodu i poświęceń, których w pełni nie zrozumiałem, dopóki nie było za późno.

Urodziłem się w niepełnej rodzinie.

Zanim osiągnąłem wiek pozwalający mi chodzić bez potykania się, moi rodzice już się rozwiedli. Moje najwcześniejsze wspomnienia nie dotyczą zabawek ani urodzin, ale krzyków, trzaskających drzwi i mamy pakującej ubrania do plastikowej torby, ocierającej łzy grzbietem dłoni.

Nanay Lorna zabrała mnie z powrotem do Nueva Ecija, do sennej barangay, która zdawała się składać wyłącznie z pól ryżowych, słońca, wiatru i plotek. Nasz dom był małą drewnianą konstrukcją z zardzewiałym blaszanym dachem, który śpiewał za każdym razem, gdy padał na niego deszcz. Podłoga skrzypiała, ściany były cienkie, a prywatność praktycznie nie istniała. Jeśli ktoś kichnął trzy domy dalej, to było słychać.

Nie pamiętam dokładnie twarzy mojego biologicznego ojca. W mojej pamięci przypomina raczej cień – wysoki, pachnący wodą po goleniu i wściekłością, zawsze w połowie drogi do drzwi. Pozostawił w moim życiu pustkę, której nikt nie próbował nazwać. Nie mówiliśmy „Papa”. Mówiliśmy „siya” – „on”.

Byliśmy biedni, w najprostszy i najbardziej brutalny sposób. Nanay próbowała udawać, że to po prostu „proste życie”, ale puste talerze i stare ubrania nie kłamały. Czasami jedliśmy tuyo z ryżem. Czasami tylko ryż. Czasami tylko wodę ryżową.

Bywały dni, kiedy Nanay mówiła: „Busog pa ako, anak, kumain ka”,
a ja udawałam, że jej wierzę, chociaż słyszałam, jak jej brzuch burczy głośniej niż mój.

Kiedy miałem cztery lata, moja matka wyszła ponownie za mąż.

Wszedł w nasze życie jak obcy, który wkradł się do sceny filmowej, która już się rozpoczęła. Nazywał się Ben, ale wszyscy w końcu zaczęli go nazywać „Tata Ben”.

Był robotnikiem budowlanym. Przyjechał bez domu, oszczędności, ziemi – tylko z chudymi plecami, opaloną skórą i dłońmi zrogowaciałymi od cementu, prętów zbrojeniowych i cegieł. Jego ubranie pachniało potem i kurzem. Uśmiechał się niepewnie, jakby nie był pewien, czy wolno mu być szczęśliwym.

Artykuły na przyjęcie urodzinowe
Sąsiedzi szeptali.

„Wdowa ka na ba?” – zapytał ktoś Nanay.
„Hindi, rozwiedziona” – odpowiedziała cicho.
„Aha, więc cię zostawił” – odpowiedział sąsiad, niczym nóż wbijający się między żebra.

Na początku nie lubiłem tego mężczyzny.

Był obcym człowiekiem, który nagle usiadł przy naszym stole , zasnął pod naszym dachem i podzielił śmiech mojej matki. Wyszedł wcześnie rano z wiadrem i narzędziami, a wrócił późno, w butach ciężkich od zaschniętego błota.

Zawsze czuć było zapach placu budowy – piasku, mokrego cementu, stali i zmęczenia.

Usługi terapii rodzinnej
Kiedy po raz pierwszy próbował ze mną rozmawiać, schowałam się za spódnicą Nanay.

„Kamusta ka, bunso?” – powiedział cicho.

Nie odpowiedziałem. Po prostu przytuliłem się do matki.

Ale nie narzucał mi się. Po prostu skinął głową i zostawił na stole małą plastikową torebkę. W środku był tani samochodzik, taki, jaki można kupić w sklepie z sari-sari.

„Dla ciebie” – powiedział, nie patrząc na mnie, jakby się wstydził.

Nie odebrałem. Nie wtedy.

Na początku były to drobiazgi.

Mój rower był wrakiem – jedno koło wygięte, łańcuch zardzewiały, kierownica luźna. Mój biologiczny ojciec obiecał mi kupić nowy, zanim odejdzie. Oczywiście nigdy tego nie zrobił.

Pewnego wieczoru, gdy niebo przybrało barwę dymu, a cykady krzyczały na zewnątrz, zobaczyłem Tataya skulonego na podwórku i przewracającego mój rower do góry kołami. Nie pytał o pozwolenie. Nic nie powiedział. Po prostu zaczął go naprawiać.

Zdjął łańcuch, wytarł go szmatką, nałożył trochę oleju, dokręcił śruby, wydmuchał kurz ze szprych i wyprostował wygięte koło z większą cierpliwością, niż kiedykolwiek widziałem, żeby dorosły mężczyzna poświęcił na dziecięcą zabawkę.

Obserwowałem przez okno, opierając brodę na parapecie.

Po chwili Nanay zawołała: „Kain na tayo, Ben!”

„Sandali lang, Lorna” – odpowiedział. „Natapos ko na ‘to, obiecuję.”

Kiedy w końcu wszedł, jego dłonie były tłuste, a na czole widniała czarna smuga. Umył ręce cicho w misce, jakby bał się, że narobi bałaganu.

Następnego ranka zobaczyłem, że mój rower stoi prosto, z błyszczącym łańcuchem i ustawionymi kołami.

Dotknąłem kierownicy. Miałem wrażenie, jakby ktoś dotknął mojego dzieciństwa i próbował je naprawić.

Jeździłem nim po barangaju tego popołudnia, wiatr we włosach, sąsiedzi patrzyli. Udawałem, że nie wiem, kto go naprawił. Ale widziałem, jak patrzy z progu, z lekkim, nieśmiałym uśmiechem na twarzy.

Pewnego deszczowego dnia, wracając ze szkoły, moje sandały pękły. Pasek pękł na środku błotnistej ścieżki. Moje skarpetki były przemoczone i brązowe. Szedłem do domu boso, zawstydzony i zły.

Nanay mnie zrugała.

“Bakit hindi ka nag-ingat? Diba sabi ko sayo, isa na lang yan. Wala na tayong pambili!”

Łzy napłynęły mi do oczu. Rzuciłem połamane sandały w kąt.

Później tej nocy, kiedy wszyscy już spali, obudziłem się spragniony i poszedłem do kuchni. Zatrzymałem się, kiedy go zobaczyłem.

Tatay siedział przy stole pod słabą żółtą żarówką, pochylony nad moimi sandałami. Wziął igłę i nić, starą gumę i kawałek kleju. Jego ręce poruszały się powoli i ostrożnie, zszywając i wzmacniając rozdarty pasek.

Nie wiedział, że go obserwuję.