Mój mąż zrobił obiad, a zaraz potem ja i mój syn padliśmy. Kiedy udawałam,

Potykaliśmy się przez zacieniony ogród, Eli ściskał moją dłoń z siłą, która przeczyła jego dziewięcioletnim latom. Lampa na ganku pani Leverne była niczym latarnia morska w ogarniającej ciemności, a ja popchnęłam go w jej kierunku, namawiając do ucieczki. Zostałam z tyłu, ukryta wśród żywopłotów, z sercem łomoczącym ze strachu i poczucia zdrady.

Pani Leverne była zaskoczona gorączkowym pukaniem Eliego, ale gdy tylko otworzyła drzwi, instynkt wziął górę. Wciągnęła go do środka, rozglądając się po podwórku w poszukiwaniu niebezpieczeństwa. Obserwowałem Eliego z cienia, upewniając się, że jest bezpieczny, zanim wróciłem do domu, czując każdy krok pełen strachu.

W środku kuchnia była upiornym obrazem normalności. Na stole wciąż leżały resztki obiadu, okrutna parodia naszej bliskiej śmierci. Mój umysł pędził, szukając odpowiedzi, próbując poskładać w całość rozbite odłamki życia, które jeszcze kilka godzin temu wydawało się takie normalne.

Musiałam wiedzieć dlaczego. Dlaczego Jared to zrobił? Co popchnęło go do tak potwornego czynu? Jego zimny szept rozbrzmiewał mi w uszach i wiedziałam, że nie zaznam spokoju, dopóki się z nim nie skonfrontuję, dopóki nie odkryję prawdy.