Aby zapłacić za operację ojca, została młodą żoną siedemdziesięcioletniego milionera. Jednak w noc poślubną jedna szokująca prawda sprawiła, że ​​drżała na progu.

Sophia Ramirez stała przed lustrem w małym salonie ślubnym na wsi w Vermont. Koronkowe rękawy jej białej sukni drżały równie mocno, co jej dłonie. Zawsze wyobrażała sobie dzień swojego ślubu wypełniony śmiechem, muzyką i ciepłem miłości. Zamiast tego jej odbicie było blade, a oczy opuchnięte od płaczu. Jej najlepsza przyjaciółka, Maria Lopez, stała za nią i delikatnie ściskała jej ramiona.

„Jesteś silna, Sophio” – wyszeptała Maria. „Cokolwiek się dzisiaj wydarzy, robisz to dla swojej rodziny”.

Sophia skinęła głową, choć gardło ścisnęło jej się boleśnie. Nie wychodziła za mąż z miłości. Wychodziła za Michaela Andersona , bogatego mężczyznę dwa – nie, prawie trzy – razy starszego od niej. Miała dwadzieścia cztery lata; on wyglądał na zbliżającego się do siedemdziesiątki. Ale operacja serca jej ojca wyczerpała ich finanse, jej młodszy brat potrzebował korepetycji, a ich dom rodzinny był o krok od przejęcia przez bank. Michael obiecał, że wszystko naprawi, jeśli za niego wyjdzie.

Ceremonia odbyła się w urokliwym wiejskim kościółku. Blask świec migotał na twarzach gości, a organy grały powolną melodię. Michael stał przy ołtarzu, ubrany w elegancki szary garnitur, a jego srebrne włosy lśniły ciepłym blaskiem. Uśmiechnął się delikatnie, widząc ją idącą nawą, ale Sophię ścisnęło w żołądku. Jego dobroć potęgowała poczucie winy.

Kiedy ksiądz zapytał ją, czy weźmie Michała za męża, głos Zofii załamał się. Łzy spływały jej po policzkach, a goście szeptali, przekonani, że przepełnia ją radość. Ona jednak czuła tylko strach, smutek i rezygnację. Powiedziała „tak”, a Michał wsunął jej na drżący palec złoty pierścionek.

Po przyjęciu Michael zabrał Sophię do swojej rezydencji w Bostonie. Marmurowe podłogi ciągnęły się przez rozległe korytarze, żyrandole lśniły nad nią, a służba kłaniała się, gdy przechodziła. Czuła się jak oszustka w świecie, który do niej nie należał.

Tej nocy, przytłoczona, wycofała się do swojego pokoju i położyła się na dużym łóżku, wpatrując się w sufit. Jej myśli były plątaniną poświęceń i dezorientacji. Wtedy to usłyszała – jednostajny szum wody dochodzący z łazienki.

Zamarła.

Michael był stary. Co by było, gdyby coś mu się stało?

Z bijącym sercem Sophia włożyła szlafrok i podeszła do drzwi łazienki. Spod nich sączyło się światło. Zawahała się, po czym przekręciła gałkę.

W chwili, gdy drzwi się otworzyły, zaparło jej dech w piersiach.

W pokoju stał mężczyzna o połowę młodszy od Michaela – młody, barczysty i wpatrujący się w swoje odbicie. Na blacie leżała siwa peruka.

Zanim zdążyła przemówić, odwrócił się do niej i uśmiechnął się powoli, znacząco.

„Zgubiłaś się, Sophio?”

Sophia chwyciła się framugi drzwi, żeby się uspokoić. Kolana jej się ugięły, a wzrok na chwilę zamglił, gdy młody mężczyzna podszedł do niej. W niczym nie przypominał starego miliardera, którego właśnie poślubiła – ani zmarszczek, ani zgarbionej postawy, ani powolności. Wyglądał najwyżej na trzydzieści pięć lat, przystojny w wytworny, ale naturalny sposób.

„Kim… kim ty jesteś?” wyszeptała.

Zaśmiał się cicho, a jego dźwięk w niczym nie przypominał powściągliwego chichotu, który słyszała wcześniej od starszego Michaela. „Sophio” – powiedział łagodnie – „jestem Michael. Prawdziwy Michael”.

Zakręciło jej się w głowie. „Gdzie jest ten człowiek z kościoła? Ten, którego poślubiłam?”

„Byłem tym człowiekiem z kościoła” – wyjaśnił. „Tylko… przebranym”.

Wskazał na perukę, starzejący się makijaż i protezy leżące na ladzie.

„Dlaczego?” – zapytała Sophia, a gniew przebił się przez szok. „Po co udawać kogoś innego? Po co mnie oszukiwać… w dniu mojego ślubu?”