Tata wepchnął mi głowę do obiadu na oczach wszystkich. Mama uśmiechnęła się krzywo: „przynajmniej teraz warto na ciebie patrzeć”. Tata dodał: „ona nie ma żadnej wartości – to tylko rekwizyt przy moim stole”. Ale ich twarze zbladły, gdy spokojnie otarłam policzek, wstałam i powiedziałam jedną rzecz, której się nigdy nie spodziewali…

Tata roztrzaskał mi głowę o obiad na oczach wszystkich. Mama uśmiechnęła się krzywo, a w jej oczach pojawił się okrutny, zimny błysk. „Teraz warto na ciebie popatrzeć” – wyszeptała, podczas gdy tata grzmiał: „Ona nie ma żadnej wartości. To tylko porządny element dekoracyjny”. Mój stół. Ich twarze zbladły, gdy stół był już nakryty, długi, biały obrus idealnie nakryty, kryształowe szklanki błyszczały, srebrne sztućce wypolerowane do oślepiającego blasku, wszystko na „cenny wieczór rodzinny” moich rodziców, który nigdy tak naprawdę nie był poświęcony rodzinie. Chodziło o zrobienie przedstawienia. Krewni, z którymi prawie nie rozmawialiśmy przez cały rok, przylecieli na to spotkanie. Mój tata uwielbiał takie spotkania. Były jego sceną, jego szansą na to, by stać się człowiekiem, za którego wszyscy go uważali. Trzymałem głowę spuszczoną, pomagając mamie wynieść talerze. Pieczona wołowina, ziemniaki z czosnkiem, miski sałatki, których wiedziałem, że nikt nie tknie. Odłożyłem bułki, a ona pochyliła się i szepnęła: „Uśmiechnij się, nie przynieś nam wstydu”. Jej uśmiech składał się z samych zębów, ale nie był pozbawiony ciepła – takiego, jakim obdarzasz sąsiadów, gdy chcesz, żeby uwierzyli, że wszystko jest idealne.

Rozdział 1: Ciężar oczekiwań
Hallowellowie szczycili się swoim wizerunkiem. Mój ojciec, Robert, lokalny potentat biznesowy o donośnym śmiechu i jeszcze większym ego, pielęgnował aurę sukcesu i filantropii. Moja matka, Evelyn, była jego starannie wykreowanym odpowiednikiem: elegancka, opanowana, idealna gospodyni, której każdy gest towarzyski był wykalkulowany tak, by wywrzeć jak największe wrażenie. A moja siostra, Madison, ich złote dziecko, była lśniącym trofeum ich starannie skonstruowanego życia. Była piękna, czarująca bez wysiłku i uosabiała wszystko, czego ode mnie oczekiwali, ale nigdy nie byłam.

Byłam tą cichą, Amelią. Dziewczyną, która wolała towarzystwo książek od blasku fleszy, która znajdowała ukojenie w zawiłych wzorcach matematycznych zamiast w grze towarzyskiej. Moi rodzice nigdy nie wiedzieli, co ze mną zrobić. Nie byłam wystarczająco fotogeniczna na ich kartki świąteczne, nie byłam wystarczająco urocza na ich przyjęcia, nie byłam wystarczająco ambitna w ich wielkich planach. W ich słowniku byłam „niewyróżniająca się”, „nieozdobiona”, jedynie postacią drugoplanową w ich wspaniałej rodzinnej sadze.

Kolacja w domu Hallowellów, zwłaszcza podczas tych wystawnych „wieczórów rodzinnych”, była rytuałem. Zaczynała się tak samo, jak zawsze – od mojego taty, który prowadził dwór, snując wspaniałe opowieści, w których to on był niezmiennie bohaterem. Trzymał kieliszek wina jak mikrofon, robiąc przerwy na wyreżyserowany śmiech, gestykulując zamaszystymi ruchami ręki, które o mało nie przewróciły kryształowego żyrandola. Aparaty fotograficzne pstrykały, gdy krewni, niektórzy przylatujący z całego kraju, sumiennie robili zdjęcia. Moja ciotka, Sherry, zawsze nagrywała mu krótki filmik, a jej telefon był niemym świadectwem jego występu.

Trzymałam głowę nisko, wykonując ruchy, niczym fantomowa kończyna w ich żywym obrazie. Pomagałam mamie układać talerze z pieczenią wołową i ziemniakami z czosnkiem, nietknięte miski z zieloną sałatą. Kiedy stawiałam bułki na stole, nachyliła się, a jej uśmiech był cienką, wymalowaną kreską. „Uśmiechnij się, Amelio. Nie zawstydź nas dziś wieczorem”. Jej oddech, pachnący delikatnie drogimi perfumami i desperacją, musnął mój policzek.

Rozumiałem swoją rolę. Miałem być widziany, ale nie słyszany. Cichy, dekoracyjny element, jak to elokwentnie ujął mój ojciec. Za każdym razem, gdy otwierałem usta, by odpowiedzieć na uprzejme pytanie dalekiego krewnego, gdy tylko przebłysk szczerego zainteresowania moimi studiami lub cichymi hobby, ojciec niezmiennie mi przerywał, kierując rozmowę z powrotem na siebie, na Madison, na cokolwiek, co wzmacniało ich starannie wyreżyserowaną narrację. Mój głos, jak się zdawało, był niepożądanym natrętem.

Mniej więcej w połowie posiłku, po tym jak mój ojciec uraczył wszystkich szczególnie przesadną historią o interesie, który „własnoręcznie uratował”, mój wujek Arthur rzucił jakąś niewinną uwagę. „Amelia, jesteś dziś strasznie cicha, kochanie. Wszystko w porządku?”

Tata uśmiechnął się, ale nie przyjaźnie. To był drapieżny błysk zębów. „Zawsze lepiej ją było widzieć niż słyszeć, Arthurze” – oznajmił, a jego głos rozbrzmiał na wypolerowanym stole, wywołując falę chichotów. Policzki mnie piekły, ale nie odrywałam wzroku od talerza, pragnąc zniknąć. On jeszcze nie skończył. Wiedziałam o tym. Dreszcz przebiegł mi po plecach. „Wiesz co?” – kontynuował, a w jego głosie słychać było niebezpieczne rozbawienie. „Uczyńmy ją użyteczną”.

Zamarłam z widelcem w połowie drogi do ust, z kawałkiem pieczeni wołowej zawieszonym w powietrzu. Serce zaczęło mi walić w szalonym rytmie o żebra. Wiedziałam, co się stanie. Widziałam już ten błysk w jego oku. Pochylił się ku mnie, jego głos był na tyle głośny, że wszyscy przy stole go usłyszeli, przebijając się przez grzeczne pomruki. „Daj spokój, Amelio, nie wnosisz nic do rozmowy. Przynajmniej…” Jego dłoń, ciężka i silna, spoczęła na moim karku.

Szybkie, mocne pchnięcie.

Uderzyłam twarzą w talerz. Puree ziemniaczane eksplodowało, sos rozprysnął się, a ostre pieczenie czegoś gorącego wsiąknęło mi we włosy i skórę. Przy stole rozległ się zbiorowy okrzyk, po którym szybko nastąpiła mieszanka zszokowanych szeptów i nerwowego śmiechu. Poczułam metaliczny smak, ziemię i upokorzenie.

Powoli uniosłem głowę. Ciężar włosów przesiąkniętych sosem, resztki jedzenia przyklejone do policzka i brwi były namacalnym przejawem mojej hańby. Tata rozparł się na krześle, promienny, z triumfalnym uśmiechem na twarzy, jakby właśnie wygłosił puentę wieczoru. „Proszę” – powiedział, wskazując na mnie widelcem, na którym wciąż tkwił kawałek ziemniaka. „Teraz pasuje do stołu”.

Sala wybuchła mieszaniną wymuszonego śmiechu i niezręcznych, unikających spojrzeń. Ale nikt, ani jedno z nich, nie kazał mu przestać. Moja mama, Evelyn, upiła powolny, rozważny łyk wina, udając, że nie zauważa, a jej wzrok błądził po nieskazitelnym stole, starannie unikając mojego wzroku. Kilkoro młodszych kuzynów, uchwyconych w tym makabrycznym spektaklu, wyjęło telefony, nagrywało, robiło zdjęcia, z makabryczną fascynacją w oczach. Chciałam zniknąć, rozpłynąć się w bogatym perskim dywanie pod moimi stopami. Ale stałam jak sparaliżowana, powstrzymując się od płaczu. Płacz byłby punktem kulminacyjnym jego wieczoru, ostatecznym dowodem mojej „wrażliwości”, mojej „słabości”.