W dniu ukończenia szkoły otworzyłam Instagram i zobaczyłam, jak moja rodzina zaskakuje moją siostrę wycieczką do Włoch. Pod zdjęciem mama napisała: „To jedyna osoba, z której jesteśmy dumni”. Uśmiechnęłam się tylko, zalogowałam na konto, na którym po cichu oszczędzałam przez lata i kliknęłam „Wypłać”.

Gdy koła dotknęły pasa startowego i samolot zadrżał, dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że wstrzymywałem oddech.

Kabina wypełniła się tym dziwnym, nerwowym podnieceniem, które zawsze ogarnia ludzi, gdy lądują w nowym miejscu. Zapięte pasy bezpieczeństwa. Schowki nad głowami pasażerów otworzyły się z hukiem. Ludzie natychmiast wstali, mimo że drzwi były jeszcze nieotwarte, pochyleni pod niskim sufitem, ściskając plecaki i poduszki pod karkiem niczym talizmany.

Zostałem na miejscu.

Patrzyłam na małą dziewczynkę w rzędzie naprzeciwko, podskakującą na palcach, a jej rodzice uśmiechali się do siebie nad jej głową. Mama wygładzała potargane włosy dziewczynki, tata delikatnie zapinał zamek jej kurtki, oboje pochylali się nad nią z identycznymi, łagodnymi oczami.

„Pamiętaj” – powiedziała mama – „jak zobaczymy Nonnę, to powiedz ‘Ciao Nonna’, dobrze?”

Dziewczyna energicznie skinęła głową, ćwicząc słowa pod nosem niczym zaklęcie.

Odwróciłam wzrok i spojrzałam na swoje dłonie spoczywające na udach, złączone palce. Nikt nie czekał na mnie na hali przylotów. Nikt nie napisał: „Wyślij mi zdjęcie, jak wylądujesz!” ani: „Zadzwoń do nas, jak już będziesz na miejscu, chcemy usłyszeć twój głos”.

Zastanawiałam się, jak moja mama opublikowałaby to zdjęcie, gdyby role się odwróciły — moja siostra przechodząca przez szklane drzwi z walizką na kółkach i okularami przeciwsłonecznymi na głowie, z podpisem w stylu „Nasza dziewczynka w końcu spełnia swoje marzenia we Włoszech!”, z emotikonami serduszek i włoskiej flagi posypanymi niczym konfetti.

Mimo wszystko wyjąłem telefon z kieszeni, trzymając kciuk nad aplikacją Wiadomości. Ostatni SMS do matki wysłałem kilka miesięcy temu: jedno „Okej” w odpowiedzi na długą tyradę o tym, jak „rozbiłem tę rodzinę”.

Nie mogłam już nic powiedzieć, co nie byłoby dla niej kolejnym dowodem na to, że jestem niewdzięczna.

Zablokowałem telefon, wstałem, gdy nadeszła moja kolej, i wszedłem do kraju, który kiedyś moja rodzina traktowała jako nagrodę za dobre sprawowanie.

Powietrze na rękawie było cieplejsze, niż się spodziewałem, niosąc ze sobą delikatny zapach paliwa i czegoś jeszcze – może kawy. Włoskie napisy na górze zlewały się w jedno, brzmiąc bardziej niż sensownie, ale angielskie tłumaczenia pod spodem wystarczyły, żeby mnie pokierować: Odbiór bagażu. Wyjście. Pociągi.

Zanim udało mi się przejść przez odprawę celną i znaleźć walizkę na taśmie, byłem wyczerpany do szpiku kości. Podróż przypominała serię drobnych upokorzeń – grzebanie w nieznanej gotówce, zastanawianie się, w której kolejce stanąć, staranie się, żeby nie wyglądać na tak zagubionego, jak się czułem.

Na zewnątrz taksówki ustawiały się w kolejce niczym jaskrawożółte znaki interpunkcyjne. Podałem telefon z adresem Airbnb kierowcy, który skinął głową i powiedział: „Sì, sì”, tonem, który mógł oznaczać wszystko, od „Nie ma problemu” po „Zobaczymy”.

Rzym rozmywał się za moim oknem – graffiti, pranie zwisające z balkonów, skutery lawirujące między samochodami niczym ławice ryb. Co jakiś czas taksówka turkotała na bruku, a moja walizka przechylała się w bagażniku z głuchym łoskotem.

Przycisnęłam czoło do chłodnej szyby, obserwując, jak miasto, które dotąd widywałam tylko na cudzych postach, przemyka obok. I oto było: życie, które przez lata finansowałam, nigdy nie będąc do niego zapraszana. Przez sekundę niemal słyszałam w głowie głos mojej siostry, zdyszanej i jęczącej: „O mój Boże, musisz to nagrać”, a potem pobłażliwy śmiech mojej matki.

Zamiast tego było słychać tylko szum silnika i radio, z którego leciała jakaś niezrozumiała dla mnie muzyka po włosku.

Mój Airbnb to maleńkie studio na trzech piętrach wąskich schodów, w którym unosił się delikatny zapach czosnku i starego drewna. Gospodarz, miły starszy mężczyzna w swetrze z dziurami na łokciach, powitał mnie w drzwiach, wypowiedział kilka słów po włosku, a potem, widząc moją twarz, przeszedł na ostrożny angielski.

„Jesteś sam?” zapytał, podając mi kluczyki.

„Tak” – powiedziałem. „Tylko ja”.

Spojrzał na mnie wzrokiem, który rozpoznałem, tym samym, którym ludzie obdarzali mnie, odkąd zacząłem częściej używać tego słowa. Samotny. Z mieszaniną troski, litości i szacunku.

„Rzym to dobre miasto na spacery” – powiedział. „Wyjdź. Nie siedź w domu. Zobaczysz wszystko, rozumiesz?”

Skinęłam głową i podziękowałam mu, choć nie byłam pewna, czy dobrze zrozumiałam.

Po jego wyjściu rzuciłam walizkę na podłogę i stanęłam na środku pokoju.

Było tam łóżko z krzywym wezgłowiem, mały stolik z dwoma niedopasowanymi krzesłami i okno wychodzące na plątaninę dachów i sznurów na pranie. Na półce nad kuchenką trzypalnikową stał pojedynczy kubek. Ktoś zostawił na stole przewodnik z pękniętym grzbietem.

To nie było nic wielkiego.

To wystarczyło.

Położyłem się na łóżku, nie zdejmując butów, i wsłuchiwałem się w szum miasta za oknem: trąbienie klaksonów, krzyki na ulicy, brzęk naczyń w pobliskiej kuchni, głośny śmiech sąsiada z telewizora. A przede wszystkim ten nieustanny szum życia, toczącego się ze mną czy beze mnie.

Po raz pierwszy od dłuższego czasu, nie przyszła mi do głowy myśl: Oni o tobie nie myślą.

Tak było. Nie potrzebujesz ich.

Jet lag uderzył mnie z impetem. Kiedy się obudziłem, światło na zewnątrz zmieniło barwę na późnopopołudniową, złotą, która sprawia, że ​​wszystko wydaje się łagodniejsze, niż jest w rzeczywistości. Burczało mi w brzuchu. Nie jadłem nic od śniadania w samolocie, a nawet to było bardziej opakowanie niż jedzenie.

Ochlapałem twarz wodą w małej umywalce w łazience, zmieniłem koszulkę i wyszedłem na ulicę, która pachniała sosem pomidorowym, dymem papierosowym i historią.

Błądziłem.

Pozwoliłem moim stopom decydować, w którą stronę iść na każdym rogu, zwracając się ku dźwiękom, zapachom i ciekawości. Natknąłem się na plac, gdzie dzieciaki goniły gołębie, a starsi mężczyźni kłócili się o karty. Kobieta z chustą zawiązaną we włosach sprzedawała kwiaty z wiader, których płatki lśniły na tle szarego kamienia.

W małej kawiarni w bocznej uliczce zamówiłem kawę i ciastko łamaną angielszczyzną i zapłaciłem w euro, które wciąż nie wydawały się prawdziwe w mojej dłoni. Barista przesunął kubek w moją stronę z ciepłym „Prego”, a ja zaniosłem go do małego stolika na zewnątrz.

Kawa była mocniejsza niż ta, do której byłem przyzwyczajony w domu. Smakowała jak celowe budzenie się.

Naprzeciwko mnie przy większym stole siedziała rodzina – dwoje rodziców, troje dzieci i babcia, która wpychała wszystkim serwetki za kołnierzyki, jakby byli maluchami. Ojciec tłumaczył coś na mapie, śledząc palcem trasę, podczas gdy jedno z dzieci pochylało się nad stołem, żeby zobaczyć.

Były głośne, nakładały się na siebie, niczym plątanina głosów i rąk. W pewnym momencie matka uderzyła ojca w ramię zwiniętą mapą, a on uśmiechnął się do niej, jakby właśnie dała mu prezent.

Przypominali mi moją rodzinę w sposób, w jaki przypominają większość rodzin: ogólnie, luźno, jeśli się przymruży oczy — ale szczegóły się nie zgadzały.

Nikt nie wyglądał jak główny bohater.

Nawet dzieci na zmianę zabierały głos, przerywały i były słyszane.

Popijałam kawę i próbowałam wyobrazić sobie moją mamę przy tym stole. To ona układałaby wszystkim talerze do najlepszego zdjęcia, poprawiała fryzury i kąty, dbała o idealne oświetlenie twarzy Lily. Pewnie dodałaby jakiś podpis o „czasie z rodziną” i „błogosławieństwo”, podczas gdy ja siedziałabym w połowie poza kadrem, trzymając czyjąś kurtkę.

Znajomy ból narastał w mojej piersi, ale tym razem mnie nie pochłonął. Zawisł tam, a potem zmienił się w coś spokojniejszego – w potwierdzenie, nie rozkaz.

Gdy mój telefon zawibrował na stole, podskoczyłem.

To nie była moja matka. To nie był mój ojciec. To nie była Lily.

To był Jamie.

Jak tam we Włoszech? – brzmiał jego tekst. Ciocia Linda na pewno rozpowiada wszystkim, że jesteś na odwyku albo w sekcie.

Roześmiałam się głośno, co wzbudziło ciekawość sprzedawcy kwiatów.

W odpowiedzi napisałem:

Włochy są w porządku. Chociaż w ośrodku rehabilitacyjnym pewnie byłoby ciszej.

Odpowiedział niemal natychmiast.

Wyślij mi zdjęcie, żebym mógł udowodnić, że nie jesteś w jakimś bunkrze.

Zrobiłem zdjęcie kubka z kawą i ulicy za nim – kocich łbów, rzędu zaparkowanych skuterów, rogu wyblakłego budynku z praniem wiszącym na balkonie.

Żadnych selfie. Żadnych szerokich uśmiechów. Tylko to, co widziałem przed sobą.

Wysłałem to.

Odpowiedział serią emotikonów, a następnie:

Babcia ciągle o ciebie pyta. Przeczytała o Rzymie w jakimś klubie książki i jest przekonana, że ​​„spotkasz miłego Włocha i już nie wrócisz”.

Przełknęłam gulę, która uformowała mi się w gardle.

Powiedz jej, że się przywitałem – napisałem. – I że mam przy sobie gaz pieprzowy.

Odparł:

Wiesz, że tak naprawdę byłaby szczęśliwa, gdybyś nie wrócił, prawda? Nie dlatego, że cię nie kocha. Bo chce, żebyś był wolny.

Przez dłuższą chwilę wpatrywałem się w ekran.

Moja babcia zawsze była jedyną osobą, która widziała we mnie coś więcej niż „osobę odpowiedzialną”. Kiedy byłam mała, podkradała mi dodatkowe ciasteczka, kiedy mama nie patrzyła, i szeptała: „Tobie też wolno chcieć, wiesz”.

Wierzyłem jej do około dwunastej godziny, potem zapomniałem.

Wpisałem:

Odwiedzę ją, jak wrócę. Tylko ją. Nikogo więcej.

Obietnica?

Jasne. Obiecuję.

Położyłem telefon ekranem do dołu na stole i dopiłem kawę.

Przez kolejne kilka dni Rzym stawał się coraz bardziej moim własnym snem, a nie czyimś. Gubiłem się i odnajdywałem dziesiątki razy. Poszedłem do Koloseum i stanąłem w cieniu kamienia starszego niż cały mój kraj, nie mówiąc już o rodzinnych dramatach. Wrzuciłem monetę do Fontanny di Trevi, nie dlatego, że wierzyłem w życzenia, ale dlatego, że czułem się, jakbym uczestniczył w rytuale, który nie ma nic wspólnego z czyjąkolwiek aprobatą.

Wieczorem wracałem do małego mieszkania i pisałem.

Nie długie, dopracowane wpisy w dzienniku, jak te, które ludzie robią zrzuty ekranu na Instagramie. Ot, chaotyczne akapity w tanim notesie, z rozmazanym atramentem tam, gdzie moja ręka przeciągała po stronie. Pisałam o dźwięku włoskiego wznoszącego się i opadającego wokół mnie, o tym, jak ludzie tutaj zdawali się łatwiej dotykać – ręce na ramionach, pocałunki w policzki. Pisałam o staruszku z piekarni, który nie mówił po angielsku, ale nauczył mnie, jak prawidłowo zamawiać, powtarzając i przesadnie cierpliwie.

Napisałem o swojej rodzinie.

O podpisie mojej matki. O koncie bankowym. O rozlanym soku pomarańczowym, sukience na bal, wspólnym koncie i o tym, że „jesteś taka silna” zawsze było zarówno komplementem, jak i wymówką.

Większość nocy spędzałem krążąc wokół tego samego pytania:

Gdybym został, jak daleko by zaszli?

Czy oczekiwano by ode mnie, że opłacę emeryturę rodziców, ślub siostry, żłobek mojej ewentualnej siostrzenicy lub siostrzeńca? Czy naciskano by mnie, żebym wróciła do domu „tylko do czasu, aż sytuacja się poprawi”? Czy obudziłabym się za dziesięć lat i odkryła, że ​​mieszkam w domu, który nie jest mój, pracuję w pracy, której nie kocham, płacę rachunki bez końca, bo ktoś uznał, że to ja „dam radę”?

Nie miałem odpowiedzi.

Ale wiedziałem jedno: mnie tam nie było.

Pewnej nocy, tydzień po rozpoczęciu podróży, usiadłem na parapecie z otwartą szybą i wsłuchiwałem się w oddech miasta. Gdzieś na dole jakaś para kłóciła się po włosku. Gdzieś na górze telewizor puszczał amerykański film z dubbingiem w innym języku.

Mój telefon zawibrował na moim udzie.

Nieznany numer.

Przez chwilę rozważałem, czy tego nie zignorować. Byłem w tym coraz lepszy.

Wtedy odpowiedziałem.

“Cześć?”

„Hannah?” Głos był cienki, drżący, ale tak znajomy, że aż ścisnęło mi się serce.

“Babcia?”

„To ja, kochanie” – powiedziała, a ja wyobraziłam ją sobie w fotelu, tym w kwiaty, na który moi rodzice zawsze narzekali, bo „do niczego nie pasował” – z kablem od telefonu rozciągniętym na jej kolanach. „Jamie pokazał mi, jak dzwonić z tego… czegoś”. Mruknęła coś niewyraźnie o „aplikacjach”, jakby były tajemniczymi stworzeniami morskimi. „Powiedział, że jesteś we Włoszech”.

„Jestem” – powiedziałem, uśmiechając się mimowolnie. „Jestem w Rzymie”.

„No, spójrz na siebie” – powiedziała, a ja słyszałam uśmiech w jej głosie, choć go nie widziałam. „Zawsze mówiłam, że to ty masz rozum. Zwiedzasz świat, podczas gdy my wszyscy utknęliśmy w Ohio”.

Wybuchnęłam drżącym śmiechem.