Wróciłam do domu i zastałam męża wyrzucającego moje ubrania na podwórko. „Jesteś zwolniona!”

Atmosfera wisiała gęsto od napięcia, między nami iskrzyło, gdy słowa wyszły z moich ust – wyrok zagłady dla mojego męża, mężczyzny, który niegdyś ślubował mnie kochać i wspierać, a teraz stał się jedynie przeszkodą na mojej drodze do kariery zawodowej. Kiedyś kochałam Roberta z całego serca, ale w tej chwili miłość była tak odległa jak horyzont, pochłonięta burzą zdrady i mściwej rozkoszy, którymi tak otwarcie się afiszował.

Jego twarz wyrażała niedowierzanie, oczy szeroko otwarte i wilgotne, usta poruszające się bezgłośnie jak ryba wyjęta z wody. Uświadomienie sobie, że jego siatka bezpieczeństwa, jego wyższość, rozpada się, zdawało się go ogarniać, a wraz z nią rozpacz, która byłaby godna pożałowania, gdyby nie towarzyszyła jej taka jadowitość.

„Anno, nie możesz tego zrobić” – powiedział ochrypłym z paniki głosem. „Jesteśmy małżeństwem. Nie możesz zrujnować mi życia przez jeden błąd”.