Będąc w ósmym miesiącu ciąży, przypadkowo usłyszałam, jak mój miliarder i jego matka knują…

Atmosfera była przepełniona napięciem, gdy stałam jak wryta w ziemię, a serce waliło mi jak młotem w piersi. Zadowolona mina ochroniarza niewiele mnie pocieszyła, a ja czułam narastający niepokój, gdy rozważałam konsekwencje władzy i wpływów Adriana. Ale widok mojego ojca, Daniela Mercera, stojącego tam ze spokojną postawą i stanowczym spojrzeniem, napełnił mnie nową odwagą. Oto człowiek, który wiedział, jak poruszać się po mętnych wodach niebezpieczeństwa i oszustwa, człowiek, którego umiejętności mogły być właśnie tym, czego potrzebowałam, by przechytrzyć męża.

Szybkim, niemal niedostrzegalnym gestem ojciec gestem nakazał mi zachować spokój. Jego obecność była jak balsam kojący moje zszargane nerwy. Zrozumiałem wtedy, że nie przyszedł mi tylko na ratunek; miał plan, taki, jaki tylko ktoś z wieloletnim doświadczeniem w szpiegostwie może wymyślić w locie.

„Pani Roth, czy mogłaby pani dołączyć do nas w salonie?” – kontynuował strażnik, nieświadomy milczącej wymiany zdań między mną a moim ojcem. Skinęłam głową, chcąc się podporządkować, podczas gdy w środku szalała we mnie burza emocji – strachu, gniewu, determinacji. Gdy szliśmy w stronę salonu, czułam tuż za sobą uspokajającą obecność ojca.

Gdy weszliśmy do środka, strażnik upewnił się, że jesteśmy sami, po czym wyszedł, żeby „sprowadzić” mojego męża. Ojciec nie tracił czasu, pochylając się i mówiąc cicho. „Słuchajcie uważnie” – powiedział, a jego głos brzmiał jak niski, dudniący dźwięk. „Mamy wąskie okno, żeby się stąd wydostać. Adrian myśli, że kontroluje wszystko, ale wciąż są cienie, których nie może dotknąć”.

„Co robimy?” zapytałem, a w moim głosie słychać było mieszankę rozpaczy i nadziei.