Kiedy wróciłem wieczorem do domu, sąsiadka zatrzymała mnie, zanim jeszcze dotarłem do drzwi. „W twoim domu jest niewiarygodnie głośno w ciągu dnia!” powiedziała, wyraźnie zirytowana. Zmarszczyłem brwi. „To niemożliwe. Nikt nie powinien być w środku, kiedy mnie nie ma”. Ale ona pokręciła głową. „No cóż, ktoś jest. Wyraźnie słyszałam wcześniej krzyczącego mężczyznę”. Jej pewność siebie ścisnęła mnie w żołądku. Następnego ranka, zdeterminowany, by udowodnić jej, że się myli – a może raczej, że ma rację – zaaranżowałem swój zwyczajowy wyjazd, wycofałem samochód z podjazdu, a następnie cicho wślizgnąłem się z powrotem do środka bocznymi drzwiami. Wpełzłem pod łóżko i czekałem. Minuty przeciągały się w godziny. W domu panowała cisza… aż w końcu przestała. Gdzieś po południu usłyszałem, jak otwierają się drzwi wejściowe – powoli, pewnie. Kroki przecinają korytarz, zmierzając w stronę mojego pokoju. Potem rozległ się głos – głęboki, zirytowany – gdy ktoś wszedł do środka: I zamarłem, zesztywniały wszystkie mięśnie.

Kiedy wróciłem wieczorem do domu, sąsiadka zatrzymała mnie, zanim jeszcze dotarłem do drzwi. „W twoim domu jest niewiarygodnie głośno w ciągu dnia!” – powiedziała, wyraźnie zirytowana. Zmarszczyłem brwi.

„To niemożliwe. Nikt nie powinien być w środku, kiedy mnie nie będzie”. Ale pokręciła głową. „No cóż, ktoś jest. Wyraźnie słyszałam wcześniej, jak ktoś krzyczy”. Jej pewność siebie ścisnęła mnie w żołądku.

Następnego ranka, zdecydowany udowodnić jej, że się myli — a może raczej, że ma rację — zaplanowałem odejście, jak zwykle wycofałem samochód z podjazdu, a następnie po cichu wślizgnąłem się z powrotem do środka przez boczne drzwi.

Wpełzłam pod łóżko i czekałam. Minuty ciągnęły się w godziny. W domu panowała cisza… aż w końcu zniknęła. Gdzieś po południu usłyszałam, jak drzwi wejściowe się otwierają – powoli, pewnie.

Kroki przecięły korytarz, zmierzając w stronę mojego pokoju. Potem rozległ się głos – głęboki, zirytowany – gdy ktoś wszedł do środka: I zamarłem, zesztywniały wszystkie mięśnie.

Gdy w środę wróciłem do domu, moja sąsiadka, pani Halvorsen, obrzuciła mnie spojrzeniem pełnym niezadowolenia.

„W twoim domu dziś strasznie hałasowało” – powiedziała. „Około południa słyszałam krzyki jakiegoś mężczyzny”.

Zignorowałam to. „To niemożliwe. Mieszkam sama i cały dzień byłam w pracy”.

Jednak w chwili, gdy tylko wszedłem do środka, poczułem coś niepokojącego. Wszystko było na swoim miejscu, ale atmosfera była ciężka, wręcz dusząca, jakby sam dom wstrzymywał oddech.

Tej nocy nie spałem zbyt wiele.