„Chcę najnowszego iPhone’a, a nie tego tandetnego badziewia!” – krzyknęła, po czym rzuciła mi w twarz iPhone’em 15. Moja siostra wycelowała we mnie palcem i krzyknęła: „Przeproś moje dziecko albo wynoś się z tego domu!”. Moi rodzice po prostu siedzieli tam, uśmiechając się złośliwie, rozkoszując się serialem… nie mieli pojęcia, że ​​od tej chwili po cichu „odłączam zasilanie” od całej rodziny i że jedno moje ostatnie zdanie sprawi, że przy stole zapadnie głucha cisza.

„Przeproś moją córkę albo wyniesiesz się z domu” – powiedziała moja siostra, opierając jedną rękę na biodrze, a drugą na oparciu krzesła w jadalni, do którego przyczepiony był wyblakły magnes z amerykańską flagą, jakby patriotyzm mógł utrzymać cały ten bałagan w ryzach. Mrożona herbata Kayli rozlała się po stole obok sterty kartonów z Amazonu. Z telewizora w salonie dobiegał głos Sinatry, nucącego o locie na Księżyc, podczas gdy moja czternastoletnia siostrzenica patrzyła na mnie gniewnie znad prawie nowego iPhone’a 15.

„Chciałam najnowszy model, nie ten tani!” – krzyknęła, po czym rzuciła mi telefonem w twarz. Uderzył mocniej, niż się spodziewałam, odbił się od kurtki, z brzękiem upadł na drewnianą podłogę, a na folii ochronnej pojawiła się zygzakowata rysa niczym maleńki piorun. Moi rodzice tylko się uśmiechnęli, jakby dotarliśmy do najlepszego momentu przedstawienia.

Nie sprzeciwiłem się. Podniosłem pęknięty telefon, delikatnie odłożyłem go na stół obok magnesu na flagę i powiedziałem bardzo cicho: „Dobrze. Zanotowane”.

Mam na imię Mark.