Wróciłam do domu i zastałam męża wyrzucającego moje ubrania na podwórko. „Jesteś zwolniona!” krzyknął. „Teraz jesteś tylko pijawką! Wynoś się z mojego domu!” Nie odebrałam. Po prostu wyjęłam telefon i wykonałam jeden telefon. „Przyjmę to stanowisko” powiedziałam spokojnie. „Ale tylko pod jednym warunkiem – zwolnij Roberta”. Trzydzieści minut później podjechał czarny luksusowy samochód. Sekretarka prezesa wysiadła, podeszła prosto do mnie i ukłoniła się. „Prezes zgadza się na pani warunki, proszę pani. Proszę podpisać kontrakt”. Mój mąż zamarł…

Część 1: Osłona „bezrobotnego”
Pierwszy dzień mojego bezrobocia był błogosławieństwem.

Siedziałam w swojej garderobie, przestrzeni większej niż niektóre miejskie mieszkania, otoczona duchami mojego dawnego życia: rzędami nieskazitelnych jedwabnych bluzek, falangą ostrych jak brzytwa marynarek i kolekcją designerskich szpilek, które z cichą, pewną siebie pewnością siebie stukały o marmurowe podłogi jednej z czołowych firm konsultingowych na świecie. Dziś jednak miałam na sobie wyblakłe spodnie do jogi i znoszony T-shirt z czasów studiów, metodycznie segregując całą kolekcję na trzy oddzielne stosy: „Zachowaj”, „Przechowaj” i „Oddaj”.

To był mój jedyny tydzień ciszy. Pojedynczy, siedmiodniowy bufor między nieustępliwym, miażdżącym duszę tempem mojej starej pracy a nadchodzącym, o wiele bardziej złożonym wyzwaniem mojej nowej.

Mój mąż Robert nie miał o tym pojęcia.

Dla Roberta byłam po prostu „Anną, konsultantką ds. zarządzania”, tytułem zawodowym, którym chwalił się na przyjęciach („Moja żona to prawdziwy rekin, zabójca w sali konferencyjnej”) i którego potajemnie, głęboko nienawidził. Robert był szefem sprzedaży w dużej korporacji technologicznej, człowiekiem, którego ego było równie rozdęte, co jego konto wydatków. Był przystojny, czarujący w drapieżny, wręcz arogancki sposób i patologicznie niepewny, że moja pensja, premia i opcje na akcje przewyższają jego własne.

Przez ostatnie sześć miesięcy jego szef – legendarny, tajemniczy prezes korporacji – próbował mnie pozyskać podczas serii cichych, dyskretnych i coraz bardziej desperackich spotkań.

„Anno” – powiedział Prezes podczas bardzo cichego, bardzo drogiego lunchu w restauracji tak ekskluzywnej, że nie było na niej szyldu – „mój dział sprzedaży to katastrofa. To statek z charyzmatycznym, poklepującym po plecach kapitanem, który kieruje nami prosto i z radością w stronę góry lodowej. Robert jest świetny w składaniu obietnic, w malowaniu ładnego obrazu dla zarządu, ale zaplecze, czyli realizacja i strategia, pogrążone jest w kompletnym chaosie. Nie oferuję ci pracy. Oferuję ci wyzwanie. Potrzebuję stratega. Musisz przyjść i posprzątać.”

Oferta była astronomiczna. Tytuł – Dyrektor ds. Strategii – oznaczał znaczący awans w korporacyjnej hierarchii. A celem… był cały, upadający i kompletnie źle zarządzany dział mojego męża.

W końcu, po tygodniach namysłu, przyjąłem rezygnację. Złożyłem rezygnację w starej firmie, gdzie moi wspólnicy, moi mentorzy, urządzili mi wystawne przyjęcie pożegnalne, błagając o ponowne rozważenie i oferując mi pełne partnerstwo. Robert jednak znał tylko część historii. Powiedziałem mu: „Odchodzę z firmy”, a w jego umyśle, nastawionym na schadenfreude, usłyszał: „Zostałem wyrzucony”.

Nie poprawiałem go. Czekałem. Myślałem, naiwnie, że mogę mu pozwolić na tę chwilę. Pozwolić mu poczuć się „panem domu”, głównym żywicielem rodziny, przez jeden błogi tydzień, zanim powiem mu, że wkrótce zostanę szefem jego nowego szefa. Myślałem, że chronię jego kruchą, łatwo zranioną dumę.

Leżałem na stosie „Oddaj”, trzymając w ręku garnitur w prążki, który pomógł mi przetrwać jedne z najtrudniejszych negocjacji, gdy usłyszałem trzask drzwi wejściowych. Była 15:00. Zdecydowanie za wcześnie, żeby wrócił do domu.

Wszedł do głównej sypialni, nie ze zwykłym zmęczeniem po długim dniu, lecz z żywą, straszliwą, triumfalną energią. Zobaczył mnie na podłodze, otoczoną stosami drogich ubrań, i uśmiechnął się. Nie był to miły uśmiech. To był uśmiech czystego, nieskażonego, długo oczekiwanego zwycięstwa.

Część 2: „Ty darmozjadzie!”
„Więc to prawda” – powiedział głosem ociekającym gęstą, syropową, udawaną sympatią.

Zatrzymałam się, trzymając w dłoni jedwabną bluzkę. „Co jest prawdą, Robercie?”

„Nie udawaj głupiej, Anno. To ci nie pasuje”. Poluzował krawat, gestem mężczyzny o pełnej kontroli nad sytuacją. „Wiedziałem, że ci się nie uda. Cała ta „strategia późnym wieczorem” i „dostawa do klienta”. Wszystkie te podróże do Londynu i Tokio. W końcu cię przejrzeli, prawda? Zrozumieli, że jesteś tylko ładną buzią”.

Wstałam powoli, bluzka wypadła mi z ręki. „O czym ty mówisz?”

„Mówię o tym, że cię zwolnią!” – warknął, a radość w końcu przebiła się przez cienką warstwę zaniepokojenia. „Cały dzień siedziałeś w domu. Robisz porządki w szafie. Teraz wszystko nabiera sensu. Myślałeś, że jesteś o wiele mądrzejszy ode mnie, prawda? Z twoją wyższą pensją i twoimi wymyślnymi tytułami. No, spójrz na siebie. Bezrobotny. Skończony.”

Zaniemówiłam. Nie dlatego, że mylił się co do faktów dotyczących mojego obecnego statusu zatrudnienia, ale z powodu czystej, radosnej nienawiści w jego oczach. Czekał na to. Modlił się, żebym poniosła porażkę, żebym została sprowadzona do tego, co uważał za swój poziom.

„Robert, nie rozumiesz…”

„Och, rozumiem doskonale!” krzyknął, wchodząc do szafy, a jego drogie buty rozsypały moje starannie ułożone stosy. Chwycił moją pustą walizkę Tumi, tę, której używałam podczas podróży zagranicznych, tę, o której on zawsze otwarcie marzył. „Rozumiem, że mam już dość noszenia w sobie nieudacznika”.

Zaczął zdejmować moje garnitury z wieszaka — ze stosu „do zatrzymania”, tych drogich, szytych na miarę — i wpychać je gwałtownie, marszcząc, do walizki.

„Co ty robisz?!” krzyknęłam, sięgając po marynarkę, piękny model Armaniego, który kupiłam, aby uczcić swój pierwszy duży awans.