Atmosfera w okazałej jadalni mojego Dziadka nie była celebracją, lecz kruchą, duszącą pretensjonalnością. Sama sala była pomnikiem ogromnego bogactwa rodziny – długi, wypolerowany mahoniowy stół, przy którym mogło usiąść trzydzieści osób, olejne obrazy surowych przodków spoglądających ze ścian i kryształowy żyrandol, który sączył światło niczym zamrożone diamenty. Ale dziś wieczorem, z okazji osiemdziesiątych urodzin Dziadka, cały ten przepych tylko spotęgował pustkę, brzydką, ropiejącą ranę w sercu naszej rodziny.

Kilka miesięcy wcześniej wydarzyła się tragedia, świętokradztwo w religii naszej dynastii: Heirloom Watch – zegarek Patek Philippe przekazywany z pokolenia na pokolenie, skarb, którego wartość była nie tylko pieniężna, ale symbolizowała całe nasze dziedzictwo – zniknął z gabinetu mojego dziadka. Prawda była brudną, żałosną tajemnicą, którą odkryłem sam: mój brat Lucas, przystojny, czarujący i gnijący od środka z powodu uzależnienia od hazardu, ukradł go i sprzedał, żeby pokryć górę długów.

Ale niesprawiedliwość, która nastąpiła, była szybka, brutalna i dotkliwa. Mój ojciec, Thomas, człowiek, którego światopogląd ukształtowała głęboko zakorzeniona, niemal średniowieczna mizoginia i ślepa, bezwarunkowa lojalność wobec jedynego syna, natychmiast uwierzył w desperackie, tchórzliwe kłamstwo Lucasa. Bez cienia dowodu, bez jednego pytania, wskazał palcem na mnie, Annę. Miało to dla niego jakiś pokrętny sens: Lucas był dziedzicem, przyszłością rodowego nazwiska; ja byłam cichą, niezależną córką, tą, która robiła własną karierę, tą, która w jego oczach była zbędna.