Wciąż pamiętam telefon, który wszystko zmienił. „Proszę pani” – powiedział mężczyzna przez telefon poważnym, ale pełnym szacunku głosem. „Znaleźliśmy coś w samochodzie pani dziadka. Musi pani natychmiast przyjechać”.

Przez chwilę nie mogłem oddychać. Ten samochód – samochód sztabowy marynarki wojennej mojego dziadka – zniknął kilka tygodni temu. Ojciec sprzedał go, nie pytając mnie o zdanie, ot tak, jakby trzydzieści pięć lat honoru wojskowego i rodzinnej historii było niczym więcej niż złomem. Teraz ktoś z salonu mówił, że w środku coś jest, coś, co zostawił po sobie sam dziadek. Wtedy jeszcze o tym nie wiedziałem, ale ten telefon miał ujawnić wszystko: zdradę, prawdę i znaczenie honoru, o którym moja rodzina dawno zapomniała.

Kiedy byłem mały, ten samochód był całym moim światem. Stalowoniebieski samochód sztabowy marynarki wojennej z 1968 roku, wypolerowany tak jasno, że można było się w nim przejrzeć. Dziadek jeździł nim w każdą niedzielę po kościele, powoli i dumnie, z naszywką Marynarki Wojennej USA lśniącą w słońcu.