Zostałam porzucona przez męża, gdy byłam w ósmym miesiącu ciąży. Kiedy on i jego kochanka pojawili się w szpitalu, żeby ze mnie ponarzekać, kochanka powiedziała: „On nie wróci. Jesteś tylko ciężarem”. Nagle wszedł mój biologiczny ojciec, którego uważałam za zmarłego. „Kto śmie nazywać moją córkę ciężarem?” – ryknął. W pokoju zapadła cisza…

Oddział położniczy dla pacjentów wysokiego ryzyka w szpitalu Chicago General był zimny, sterylny i przerażająco samotny. Leżałam w półmroku, w ósmym miesiącu ciąży, z ręką na brzuchu zesztywniałym ze stresu. Rytmiczny sygnał kardiomonitora płodu był dla mnie jedyną pociechą, rozpaczliwym zapewnieniem, że maleńkie życie we mnie jest na razie bezpieczne. Moje ciśnienie krwi gwałtownie rosło. Lekarze przyjęli mnie na obserwację, używając słów takich jak „stan przedrzucawkowy” i „natychmiastowe zagrożenie”. A ja byłam kompletnie, kompletnie, sama.

Mój mąż, Daniel, odszedł.

Zamknęłam oczy, a wspomnienie naszej ostatecznej, druzgocącej konfrontacji rozgrywało się w ciemności. Znalazłam SMS-y, rachunki z hotelu, dowód jego romansu z partnerką biznesową, Olivią. Kiedy stanęłam z nim twarzą w twarz, z drżącymi rękami i łamiącym się światem, nie zaprzeczył. Nie miał nawet na tyle przyzwoitości, żeby wyglądać na zawstydzonego.

Przeczesał tylko włosy dłonią, a jego twarz była maską znużonej niecierpliwości. „Czuję się duszny , Emily” – powiedział, a to słowo było zimnym, klinicznym zignorowaniem całego naszego życia. „Nie dam rady. Muszę się stąd wydostać”.

Spakował torbę i odszedł. Zostawił mnie w ósmym miesiącu ciąży, w trakcie ciąży wysokiego ryzyka, a nasz wspólny świat legł w gruzach. Zostawił mnie, kiedy najbardziej go potrzebowałam.

Głośne pukanie do drzwi mojego pokoju szpitalnego wytrąciło mnie z równowagi. Spojrzałem w górę, spodziewając się pielęgniarki. Drzwi się otworzyły i weszła .

Oliwia.

Była piękna, w ten ostry, kanciasty, drogi sposób. Miała na sobie szytą na miarę marynarkę, a jej wzrok błądził po moim szpitalnym łóżku, kroplówce, spuchniętym brzuchu z wyrazem nieskrywanej pogardy.

„Co tu robisz?” wyszeptałam chrapliwym głosem, czując, jak serce wali mi w piersiach.

„On nie wróci, wiesz?” – powiedziała radosnym, swobodnym głosem, jakbyśmy rozmawiali o pogodzie. „On jest teraz ze mną. Jesteśmy w tym razem”.

„Proszę” – błagałam, czując zawroty głowy, gdy monitory przy moim łóżku zaczęły piszczeć szybciej. „Wyjdź. Ja… ja nie czuję się dobrze”.

Zaśmiała się krótko, szorstko i okropnie. Podeszła bliżej łóżka, a jej głos zniżył się do niskiego, jadowitego syku. „Myślisz, że to „coś” w twoim brzuchu go powstrzyma? Myślisz, że to atut? Nie. To łańcuch. I w końcu się od tego uwolnił”. Pochyliła się, jej twarz znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od mojej. „Jesteś po prostu… żałosna. Trzymasz się. On mnie wybrał, Emily. Wybrał mnie. Więc dlaczego ty i ten twój ciężar po prostu nie znikniecie?”

„Odejdź od niej.”