Teściowa rzuciła kieliszek czerwonego wina na moją białą suknię. „Bezużyteczna kobieto! Zniszczyłaś karierę mojego syna!” krzyknęła. Siedziałam nieruchomo i powoli osuszyłam plamę. „Masz rację” – powiedziałam cicho. „Sześć miesięcy temu nie powinnam była wydawać pieniędzy na ratowanie twojej firmy”. Wstałam i zapięłam marynarkę. „Jutro rano wypłacę ci wszystko, co do grosza”. W pokoju zapadła cisza.

Niedzielny obiad w posiadłości rodziny Millerów był cotygodniowym rytuałem cichego, duszącego lęku. Powietrze w wielkiej jadalni było ciężkie, nie od aromatu pieczeni, którą przygotowywałam cały dzień, ale od niewypowiedzianej paniki finansowej, która zatruwała tę rodzinę od miesięcy. Mój mąż, David, siedział u szczytu stołu, z wychudłą twarzą, dziobiąc jedzenie. Jego matka, Margaret, siedziała naprzeciwko niego, z twarzą niczym maska ​​ledwo powstrzymywanej furii.

Ja, Anna, byłam wyznaczonym celem. Odkąd wyszłam za mąż za tę rodzinę, rezygnując z własnej kariery, by wychowywać dzieci i zarządzać tym ogromnym, pustym domem, zostałam przekwalifikowana z „żony” na „pracownicę”. Ale w ciągu ostatnich sześciu miesięcy, gdy David i jego matka doprowadzali logistykę Miller & Son do ruiny, moja rola ponownie się zmieniła. Stałam się kozłem ofiarnym.

Margaret, tyraniczna matriarcha rodziny, wzięła ostry, agresywny łyk wina. „Kolejna ćwiartka, kolejna strata” – oznajmiła, a jej głos przeciął ciszę. „Ta firma była stabilna przez pięćdziesiąt lat. To naprawdę zdumiewające”. Wbiła we mnie swoje zimne, niebieskie oczy. „Wszystko się posypało, odkąd postawiła stopę w tym domu”.

Zamarłem, trzymając rękę w połowie drogi do szklanki z wodą.

David wzdrygnął się, ale unikał mojego wzroku. „Mamo, proszę” – mruknął do talerza. „To nie jej wina…”

„Nie jej wina?” Margaret trzasnęła widelcem. Srebrny dźwięk zabrzmiał jak mały, ostry dzwonek. „Więc czyja to wina, Davidzie? Twoja? Nie bądź śmieszny”. Spojrzała na mnie z czystą, jadowitą pogardą. „A może to po prostu pech, który ze sobą przynosi? Klątwa. Tym właśnie jesteś”.

2. Atak

Znosiłam to przez rok. Złośliwe uwagi na temat mojego „prostego” pochodzenia. Ciągłą krytykę mojego prowadzenia domu, gotowania, samej mojej obecności. Połknęłam to wszystko dla męża, którego myślałam, że kocham, dla iluzji rodziny.

Ale „jinx” oznaczało nowy poziom okrucieństwa.

Położyłam serwetkę na stole, a moje ręce lekko drżały. „Margaret” – zaczęłam cicho, ale stanowczo – „może nie jestem prezesem, ale znam rynek logistyczny. Problemem nie jest pech. To twoja przestarzała strategia rynkowa. Próbujesz…”

„Strategia?” Margaret parsknęła śmiechem, dźwiękiem tak okropnym, że aż się wzdrygnęłam. „Co gospodyni domowa wie o strategii?”

Wstała z kieliszkiem czerwonego wina w dłoni. Ruszyła w moim kierunku niczym drapieżnik krążący wokół. Miałam na sobie prostą kremową sukienkę, jedną z niewielu ładnych rzeczy, jakie jeszcze posiadałam.

„Przychodzisz do tego domu” – syknęła – „z niczym. Nic nie wnosisz. A masz czelność krytykować…”