„W takim razie nie licz na to, że moje 7000 dolarów pokryje twoją podróż do Włoch w przyszłym miesiącu” – powiedziałem, trzymając kciuk już nad przyciskiem „zablokuj kartę” w aplikacji bankowej.

„Usiądź” – niemal mruknęła moja siostra, Jenny, uśmiechając się szeroko. „Musimy porozmawiać”.

Jeszcze nawet nie zdjąłem płaszcza. Na czacie rodzinnym wibrował komunikat „Spotkanie rodzinne o 18:00”, ale nikt nie raczył mi powiedzieć, dlaczego. Teraz stałem pośrodku przesadnie udekorowanego salonu rodziców, wciąż ściskając kosz prezentów, który przyniosłem, jak naiwny głupiec. Mama uśmiechnęła się do mnie z fotela, krzywo i z trudem. Tata rozsiadł się wygodnie na kanapie, z nogami założonymi na nogę, popijając wino. Mój brat, Liam, siedział przy oknie, przeglądając ekran telefonu i udając, że nie jest współwinny tej zasadzki.

„Co to jest?” zapytałem powoli, czując już zmianę w powietrzu, nagły chłód, który nie miał nic wspólnego z wieczorem na zewnątrz. „Czy ktoś umarł?”

„Nie” – powiedział mój ojciec, odstawiając kieliszek z winem z nieco zbytnią ceremonią. „Właśnie… głosowaliśmy w sprawie zjazdu”.

„Jaki głos?” zapytałem beznamiętnie.

„Wychodzisz” – powiedział, a w jego głosie nie było ciepła. „Zdecydowaliśmy, że najlepiej będzie, jeśli nie pojedziesz z nami do Toskanii w przyszłym miesiącu”.