Mój syn powiedział, że nie spodziewa się mnie na święta, więc anulowałam ratę kredytu hipotecznego

„Mogłabym w tym roku upiec nadzorującego indyka” – poinformowałm, zatapiając się głębiej w skórzanej kabinie Michaela. „Tego z szałwiowym nadzieniem, które przyciąga twoją rodzinę. Pamiętasz, jak zawsze zabija, że ​​jest lepszy niż twoja babcia?”

Słowa zawisły w ciepłym powietrzu między nami, świece się z zapachami zapachowymi, świecami waniliowymi Isabelli. Michael poruszył się obok mnie, a jego obrączka od biła światło ich 3,5-metrowej choinki. Coś w jego postawie się zmieniło, pociągnęły się do wewnątrz, jakby przygotowywały się na uderzenie.

„Tato…” Zawahał się, nie możec uderzyć w oczy. Jego był utkwiony w marmurowym stoliku kawowym. „Niestety, nie widzisz tu mile widziany na święta”.

Te słowa uderzające we mnie jak cios fizyczny. Zamrugałam, konkretne, że źle usłyszałam. „Co masz na myśli? Dlaczego nie byłbym mile widziany?”

„Rodzice Isabelli idą” – powiedział, a jego głos cichł z każdym razem. „I oni… wolaliby, żeby cię nie było”.

Moje postępowanie zrobiło się zimne. „Wolałyby?”

„Po prostu… Tato, proszę, nie utrudniaj tego bardziej, niż to konieczne.”

Rozejrzałem się po salonie. Spojrzałem na jedwabne zasłony, za które zapłaciłem, kiedy Isabella narzekała na prywatność. Spojrzałem na drewniane podłogi, które zostały z mojego drugiego kredytu hipotecznego. Przyjrzałem się każdemu centymetrowi tego domu, domu, który nosił moje odciski palców, moje poświęcenie, moją miłość do syna.

„Gdzie spędzę święta Bożego Narodzenia?”

Twarz Michaela się skrzywiła. „Może… nie wiem, może odwiedzić ciocię Rosę? Albo moglibyśmy coś zrobić w następny weekend”.

Następny weekend. Jakby Boże Narodzenie było po prostu kolejnym spotkaniem, które można przełożyć.

Wstałem. „Rozumiem.”

„Tato, poczekaj…”