Dom bez śmiechu
Zegar stojący w marmurowym holu właśnie wybił wpół do trzeciej, gdy czarny Mercedes Marka Kowala przesunął się przez żelazną bramę jego posiadłości w Podilu. Nie był oczekiwany — wczesne zakończenie posiedzenia zarządu dało mu rzadką impulsywną decyzję: zaskoczyć swoją sześcioletnią córkę, Anyę. W zwykłe dni jej różowe kule — „moje magiczne skrzydła”, jak je nazywała — radośnie stukały po parkiecie, gdy rzucała się w jego ramiona.

Dziś dom tchnął innym powietrzem. Brak kroków. Brak śmiechu niosącego się po pokojach. Tylko cisza — a potem dźwięk, który roztrzaskał spokój jak cienka rysa.

Płacz dziecka. Nie delikatne drżenie po upuszczonej zabawce — ciasny, przestraszony dźwięk kogoś, kto stara się nie płakać. Następnie, przerywając go, głos kobiety: opanowany, ostry, zimny.
„Musisz być ostrożniejszy. Masz pojęcie, co zrobiłeś?”
Głos był nie do pomylenia. Victoria. Jego żona od dwóch lat. Kobieta, której wdzięk kiedyś wydawał mu się gracją — która obiecała delikatność po tym, jak żałoba odebrała Sofię, matkę Anyi.

To, co zobaczył w salonie
Mark pchnął drzwi. Na perskim dywanie błyszczała woda. Szklanka leżała rozbita obok przewróconego słomianego kubka. Anya siedziała na podłodze, ściskając swojego misia, mocno mrugając, by powstrzymać łzy. Jej kule leżały obok sofy.
Victoria stała nad sceną, nienaganna w kremowej sukni, twarz opanowana — zbyt opanowana — poza szybkim błyskiem w oczach, zanim ułożyła wyraz twarzy w troskę.
„Och, kochanie,” powiedziała płynnie, „jesteś wcześnie. Nic poważnego. Anya rozlała napój. Uczyłam ją, by była ostrożna przy wartościowych rzeczach.”
Mark uklęknął. „Hej, słoneczko.” Wziął małe, ciepłe, drżące dłonie Anyi w swoje. Blada śladówka na nadgarstkach, takie, które powstają, gdy trzyma się kogoś za mocno. Jego wzrok wzniósł się ku Victorii. Coś w nim stwardniało jak kamień.