Po rozwodzie mój mąż zatrzymał rezydencję, a mnie zostawił podupadły dom na wsi — gdy jednak wróciłam, żeby go naprawić, odkryłam sekret, który zmienił moje życie na zawsze…

Tego dnia niebo nad Prowansją było tak szare, jak złamane serce Clary Moreau.

Papiery rozwodowe leżały na marmurowym stole w centrum willi — domu, który kiedyś zaprojektowała z miłością i marzeniami.

Naprzeciwko niej siedział Laurent Moreau – mężczyzna, z którym dzieliła dziesięć lat życia – o zimnym, obojętnym wyrazie twarzy. Obok niego stała Elise Martin, sekretarka, która po cichu rozbiła ich małżeństwo.

„Podpisz. Skończmy tę farsę” – powiedział Laurent tonem ostrym jak lód.

Ręka Clary drżała, gdy składała podpis. Dziesięć lat poświęcenia i poświęcenia – sprowadzonych do kilku kartek papieru i tego, co drwiąco nazwał aktem dobroci:

„Zostawię ci stary wiejski dom w Luberon. Potraktuj to jako mój ostatni gest miłosierdzia”.

Clara opuściła willę, zabierając ze sobą jedynie zniszczoną walizkę i niepokojące echo śmiechu męża.

1. Upadek i odrodzenie
Wróciła do wioski, w której kiedyś mieszkali jej zmarli teściowie — z jedną tylko walizką i złamanym sercem.

„Dar”, który zostawił jej Laurent, okazał się niewiele więcej niż ruiną: popękany dach, wilgotne ściany i dzika trawa zarastająca ogród.

Usiadła na zimnej, kamiennej podłodze i płakała, aż w jej głowie odbiły się słowa matki:

„Kiedy życie się wali, zacznij budować od nowa z prochu.”