Pięść taty zmiażdżyła mi szczękę za śmiałość w odpowiedzi. Krew napłynęła mi do ust, gdy mama syknęła: „Patrz, co zrobiłeś. Zasłużyłeś na to”. Jego oczy płonęły wściekłością. „Teraz nauczysz się zamykać tę parszywą gębę” – warknął. Podniosłem się na nogi, złamany, ale nie pobity. Na mojej twarzy powoli pojawił się uśmiech. To, co stało się potem… nikt w tym domu nigdy nie zapomni.

Pięść mojego ojca, ciężka i celowa, trafiła w moją szczękę z taką siłą, że mógłbym przysiąc, że cały pokój się zakołysał. Natychmiast poczułem smak żelaza w ustach, a kolana się pode mną ugięły. Upadłem z trudem na kuchenne płytki, a moje dłonie poślizgnęły się w cienkiej smudze własnej krwi. Dzwoniło mi w uszach, ale nie na tyle, żebym nie usłyszał głosu matki.

Nie westchnęła ani nie rzuciła się do przodu. Nawet nie drgnęła.

Ona się zaśmiała.

To był ostry, zimny dźwięk, aż stanęły mi włosy na rękach. „Tak to jest, gdy jesteś nic niewarta” – powiedziała, przestępując nade mną, jakbym była śmieciem. „Może teraz nauczysz się, gdzie twoje miejsce”.

Zadałem tylko proste pytanie. Mój brat, Kyle, leżał na kanapie i przeglądał telefon, podczas gdy ja miałem za zadanie posprzątać cały ogródek. „Czemu on nic tu nie robi?” – zapytałem. W języku mojego ojca to było odpowiadanie.

Kyle, oczywiście, tylko uśmiechnął się od progu. W wieku dwudziestu czterech lat był bezrobotny i w jakiś sposób stanowił klejnot w koronie rodziny – to, co tata nazywał „przyszłością naszej linii krwi”. Ja nazywałem go leniwym, rozpieszczonym i powodem, dla którego ten dom był piekłem.

„Wstawaj!” warknął mój ojciec, górując nade mną. „Czy potrzebujesz kolejnej lekcji?”

Z trudem podniosłam się na nogi, czując pulsujący ból w szczęce. „Nic mi nie jest” – wymamrotałam, a słowa zagłuszył ból.

„Będzie dobrze, jak przestaniesz gadać” – warknął. „Niczym nie należy się narzekanie”.

Mama nalała sobie kawy, nucąc pod nosem, jakby zapach krwi w jej kuchni niczym nie różnił się od zapachu spalonego tostu. „Dopilnuj, żebyś skończyła sprzątać ogródek przed obiadem” – powiedziała nonszalancko. „I doprowadź się do porządku. Nie chcę, żeby sąsiedzi pomyśleli, że jesteśmy dzikusami”.

O mało się nie roześmiałem z ironii, ale wiedziałem lepiej. Humor był w tym domu tylko kolejnym bodźcem.