tych szarych popołudni, kiedy chmury zdawały się zapadać. Emma Porter, pokojówka w okazałej posiadłości Whitmore w Nowym Jorku, zamiatała marmurowe schody, gdy zauważyła małą postać stojącą przy żelaznej bramie.

Chłopiec – bosy, drżący, z twarzą umazaną brudem. Nie mógł mieć więcej niż sześć lat. Jego chude ramiona obejmowały pierś, a zapadnięte oczy wpatrywały się w drzwi wejściowe, jakby sama nadzieja mogła je otworzyć.

Serce Emmy ścisnęło się. Widziała już żebraków, ale w tym dziecku było coś innego. Podeszła ostrożnie.

„Zgubiłaś się, kochanie?” zapytała cicho.

Chłopiec pokręcił głową. Jego usta były sine od zimna. Emma rozejrzała się. Pan Whitmore miał być cały dzień poza domem, a kamerdyner załatwiał sprawy. Nikt się nie dowie.

„Chodź ze mną” – wyszeptała. „Chodź tylko na chwilę”.

Zawahał się, po czym wszedł za nią do środka. Jego ubranie było w strzępach, a stopy podarte. Emma zaprowadziła go do kuchni, posadziła przy małym stole i postawiła przed nim miskę ciepłej zupy.

„Jedz, kochanie.”

Chłopiec trzymał łyżkę drżącymi dłońmi, a łzy błyszczały mu w oczach, gdy pochłaniał każdy kęs. Emma patrzyła w milczeniu, muskając palcami srebrny krzyżyk na szyi – aż do momentu, gdy trzask drzwi wejściowych sprawił, że zamarła.

Pan Whitmore wrócił do domu wcześniej.

Echo wypolerowanych butów narastało, aż wszedł do kuchni. Widok zamarł mu w bezruchu: jego pokojówka, blada i sztywna, i obdarty chłopak jedzący z delikatnej porcelany. Aktówka o mało nie wyślizgnęła mu się z ręki.