Na przyjęciu rocznicowym teściowa oskarżyła mnie o kradzież biżuterii. Kiedy zaprzeczyłam, ona i szwagierka rzuciły się na mnie, krzycząc: „Przeszukajcie ją! To ona jest złodziejką!”. Zerwały ze mnie sukienkę na oczach dwustu gości. Upokorzona i roztrzęsiona, wykonałam jeden telefon – i ten telefon zmienił wszystko na zawsze…

Mam na imię Elena i ta noc zmieniła moje życie.

Wyszłam za mąż za Carlosa Montemayora , mężczyznę, którego kiedyś uważałam za swoją bratnią duszę. Był miły, czarujący i sprawiał, że czułam się zauważona, mimo że byłam tylko kolejną twarzą w zatłoczonej sali wykładowej na uniwersytecie. Szybko się zakochaliśmy i pobraliśmy w ciągu roku. Pochodził ze starej, bogatej rodziny – Montemayorów, meksykańskiej rodziny z tradycją biznesu, ziemi i arogancji.Gry rodzinne

Jego rodzina nigdy mnie tak naprawdę nie zaakceptowała. Jego matka, Victoria , od samego początku jasno dawała mi do zrozumienia, że ​​mnie nie akceptuje. „Nasza rodzina ma swoje zasady” – mawiała często, a jej ton ociekał pogardą. Jego siostra, Isabela , nie była lepsza – zawsze słodko się uśmiechała, rzucając jednocześnie jadowite komentarze w stylu: „Carlos mógłby zrobić to lepiej”.

Nie wiedzieli, że nie byłam tym, za kogo mnie uważali. Nie byłam biedną dziewczyną goniącą za bogactwem. Mój ojciec, Santiago Herrera , był miliarderem, który dorobił się wszystkiego sam. Ale ja wybrałam proste życie, ukrywając nazwisko, aby znaleźć miłość nieskalaną pieniędzmi. Ojciec poparł moją decyzję, ale ostrzegł: „Jeśli kiedykolwiek będziesz mnie naprawdę potrzebować, zadzwoń”.

Przez dwa lata nigdy tego nie robiłam. Znosiłam plotki, lodowate obiady, ciągłe poczucie, że tu nie pasuję. Wierzyłam, że miłość zwycięży. Aż do tamtej nocy.

To była nasza druga rocznica ślubu, którą Victoria zorganizowała w posiadłości Montemayor. Przyjęcie było ekstrawaganckie – żyrandole, fontanny szampana, dwieście elitarnych gości ubranych w klejnoty i kreacje od projektantów. Miałam na sobie prostą kremową sukienkę, skromną, ale elegancką. Gdy tylko weszłam, usta Victorii się wykrzywiły.

„Jak dziwnie wyglądasz” – powiedziała wystarczająco głośno, by inni mogli ją usłyszeć. Isabela zachichotała obok niej.