W wieku 36 lat poślubiłem żebraczkę, która później urodziła mi dwójkę dzieci — aż pewnego dnia przyjechały trzy luksusowe samochody i ujawniły jej prawdziwą tożsamość, szokując całą wioskę…

Kiedy skończyłem 36 lat, sąsiedzi często szeptali: „W tym wieku, jeszcze kawaler? On zostanie singlem na zawsze!”. Prawdę mówiąc, spotykałem się już wcześniej z kilkoma kobietami, ale los nigdy nie pozwolił mi na to, by nasze życie się ułożyło. Dzień po dniu spędzałem czas, po cichu pielęgnując mój mały ogródek, hodując kury i kaczki, wiodłem proste, ciche życie.

Pewnego późnego zimowego popołudnia, będąc na targu, zauważyłem chudą kobietę w podartych ubraniach, siedzącą przy drodze z ręką wyciągniętą po jedzenie. Moją uwagę przykuł nie jej nędzny wygląd, ale jej oczy – czyste, łagodne, a jednocześnie pełne głębokiego smutku. Podszedłem i zaproponowałem jej ciastka i butelkę wody. Wymamrotała ciche „dziękuję” , pochylając nisko głowę.

Tylko w celach ilustracyjnych
O dziwo, tamtej nocy nie mogłem wyrzucić jej obrazu z głowy. Kilka dni później zobaczyłem ją ponownie na innym rogu targu, wciąż wyglądając tak samo żałośnie. Usiadłem obok niej i zacząłem rozmowę. Miała na imię Hạnh. Nie miała rodziny ani schronienia i przez lata żyła z żebractwa na ulicach.

Coś we mnie drgnęło. Patrząc jej w oczy, nagle wyrzuciłem z siebie słowa, które nawet ja uważałem za lekkomyślne:

– Jeśli chcesz, zostań moją żoną. Nie jestem bogaty, ale mogę zapewnić ci jedzenie i dach nad głową.

Oczy Hạnh rozszerzyły się z niedowierzania. Targ huczał od szeptów – ludzie myśleli, że oszalałam. Ale po kilku dniach skinęła głową. Przyprowadziłam ją do domu pośród oszołomionych spojrzeń sąsiadów.

Nasz ślub był prosty, tylko kilka stołów z jedzeniem. W wiosce plotkowano: „Khải poślubiła żebraka, nic dobrego z tego nie wyniknie”. Zignorowałam ich – zależało mi tylko na spokoju serca.

Życie po tym wszystkim nie było łatwe. Hạnh nie radziła sobie z gotowaniem, nieprzyzwyczajona do pracy na roli. Była jednak pracowita i chętna do nauki. Stopniowo nasz niegdyś cichy dom wypełnił się śmiechem i aromatem ciepłych posiłków. Rok później powitaliśmy na świecie naszego pierwszego syna. Dwa lata później urodziła się nasza córka. Za każdym razem, gdy słyszałam wołanie „Tato, Mama”, wiedziałam, że moja decyzja była najlepszą w moim życiu.