Kiedy mąż mnie uderzył za to, że nie gotuję, mimo 40 stopni gorączki, podpisałam papiery rozwodowe. Moja teściowa krzyknęła: „Kogo ty straszysz? Jak wyjdziesz z tego domu, skończysz żebrząc na ulicy!”. Ale odpowiedziałam jednym zdaniem, które odebrało jej mowę…

Mówią, że małżeństwo opiera się na miłości i cierpliwości. Ale co się dzieje, gdy kocha tylko jedna osoba, a druga ją rani?

Nazywam się  Emily Carter  . Pewnej nocy, kiedy mój mąż pobił mnie za to, że nie ugotowałam obiadu, choć miałam gorączkę 40°C, przestałam się bać.

Wyszłam za mąż za  Ryana  , mając 25 lat. Był wtedy czarujący – stała praca, miły uśmiech, dokładnie taki mężczyzna, o którym moi rodzice mówili, że „zapewni mi bezpieczeństwo”. Ale bezpieczeństwo było ostatnią rzeczą, jaką znalazłam w tym domu. W trzecim roku jego ciepło przerodziło się w chłodne rozkazy. Chciał obiadu o szóstej, prania złożonego w określony sposób i ciszy i spokoju, kiedy „myśli”.

Tego wieczoru paliło mnie całe ciało. Złapałam grypę i ledwo mogłam unieść głowę. Skóra płonęła mi jak ogień, a kończyny były zbyt ciężkie, by się ruszyć. Napisałam SMS-a do Ryana, zanim wrócił do domu, mając nadzieję, że przyniesie mi zupę.

Zamiast tego, jego wyraz twarzy stwardniał, gdy wszedł do środka i zobaczył, że w kuchni panuje ciemność.
„Czemu obiad jeszcze nie jest gotowy?” – warknął, rzucając teczkę na blat.

„Czuję się okropnie, Ryan” – wyszeptałam drżącym głosem. „Nie mogę nawet długo ustać. Nie możemy po prostu zamówić czegoś na dziś wieczór?”

Spojrzał na mnie, jakbym go obraził. „Jaki sens mieć żonę, skoro nawet nie umie gotować?”

A potem rozległ się odgłos uderzenia. Głośny, ostry, rozniósł się echem po małej kuchni. Obraz mi się zamazał. Policzek palił, a łzy płynęły niekontrolowanie.

Przez chwilę nie mogłam się ruszyć. Wpatrywałam się w mężczyznę, któremu kiedyś przyrzekłam miłość, i zdałam sobie sprawę: On nie patrzył na mnie. Patrzył przeze mnie, jakbym była tylko kolejnym zepsutym elementem wyposażenia.

Wpadł do sypialni i zatrzasnął drzwi. Siedziałam na podłodze, oszołomiona gorączką i szokiem, trzymając się za policzek. Coś we mnie pękło – nie z bólu, ale z jasności umysłu.

Tej nocy, drżąc pod cienkim kocem, wiedziałam, że to koniec. Nie mogłam tak przeżyć ani jednego dnia. Nie byłam jego służącą. Nie byłam jego własnością.