Kawiarnia na świeżym powietrzu lśniła w południowym słońcu – kryształowe szklanki, biała pościel i ciche bogactwo w każdym kącie.
Benjamin Hale, miliarder i prezes Hale Global, siedział samotnie przy stoliku w rogu . Po raz pierwszy od tygodni pozwolił sobie na chwilę wytchnienia od sal konferencyjnych i negocjacji. Wziął głęboki oddech, przeglądając ekran telefonu, gdy kelner postawił na stole jego lunch – pieczonego łososia z cytrynową glazurą.

Miał właśnie wziąć pierwszy kęs, gdy…

„NIE JEDZ TEGO!”

Krzyk był cichy, ale ostry, przebijał się przez szmer uprzejmych rozmów.

Benjamin zamarł. Wszystkie głowy się odwróciły.

Mały chłopiec, mający nie więcej niż osiem lat, stał przy żywopłocie, nieopodal wejścia do kawiarni. Jego ubranie było brudne, włosy splątane, a do piersi kurczowo trzymał obdartego pluszowego misia. Jego szeroko otwarte brązowe oczy były przepełnione przerażeniem.

„Proszę!” krzyknął. „Nie jedz tego! Jest zatrute!”

Ochroniarze natychmiast wbiegli do środka i złapali chłopca za ramię. „Proszę pana, to dzieciak z ulicy. Pewnie żebrze…”

„Czekaj”. Benjamin uniósł rękę, wpatrując się w dziecko. „Co powiedziałeś?”

Chłopiec zadrżał, ale się nie cofnął. „Podeszła kobieta i podmieniła ci talerz, kiedy kelner nie patrzył. Widziałem, jak nalewała coś z maleńkiej buteleczki”.

Żołądek Benjamina się ścisnął. „Kobieta?”

Chłopiec gorączkowo kiwnął głową. „Miała okulary przeciwsłoneczne. Czerwone paznokcie. Powiedziała kelnerowi, że jest twoją asystentką”.

Benjamin zamrugał oszołomiony. Jego asystent był na urlopie.

Odłożył widelec. „Sprawdź to danie. Już.”

Kelner zbladł i pospiesznie odszedł, zabierając talerz.

Dwie godziny później nadeszły wyniki.
Żywność zawierała śmiertelną toksynę – niemal niewykrywalną, ale śmiertelną w ciągu kilku minut.

Benjamin poczuł, jak krew odpływa mu z twarzy. Kamery w kawiarni potwierdziły część historii: kobieta w okularach przeciwsłonecznych rzeczywiście weszła na chwilę do kuchni, po czym zniknęła w zaułku.
recommended by