Moje dzieci zabrały mnie do odległej winnicy na „wytchnienie”, ale tak naprawdę po to, żeby mnie zostawić. „Mamo, to pięciogwiazdkowy hotel. Zadzwonimy do ciebie” – powiedziały z uśmiechem. Odjeżdżając ze śmiechem, nie miały pojęcia, że ​​nad nimi unosi się mały dron – obserwujący każdy ich ruch. Kiedy policja zatrzymała ich godzinę później, wyraz czystego przerażenia na ich twarzach? Absolutnie bezcenny.

„To pięciogwiazdkowy hotel, mamo” – powiedział Robert przez telefon, a jego głos ociekał udawanym entuzjazmem. „Wykwintne posiłki, łagodna joga, piękne krajobrazy. Miejsce, w którym w końcu odpoczniesz i będziesz mogła się zaopiekować, i to porządnie”.

„Zasłużyłaś na to, mamo” – wtrąciła Susan, a jej ton był słodki i mdły jak tanie perfumy. „Po tym wszystkim, co dla nas zrobiłaś. Teraz nasza kolej, żeby cię rozpieszczać”.

Ja, Grace, im uwierzyłam. Moje zdrowie było kruche od śmierci mojego męża, Franka, a samotność w naszym dużym domu rodzinnym była nieustanną, bolesną obecnością. Myśl o spokojnym zaciszu, o otoczeniu troski i natury była jak balsam na uspokojenie. Spakowałam walizki z nadzieją w sercu, ufając dwóm osobom, które sprowadziłam na ten świat.

Jedyną osobą, która wydawała się sceptyczna, był mój wnuk, Kevin. W wieku dziewiętnastu lat Kevin był wulkanem skoncentrowanej energii i cichej błyskotliwości. Żył we własnym świecie – świecie płytek drukowanych, kontrolerów lotu i zapierających dech w piersiach filmów z powietrza, które kręcił swoimi profesjonalnymi dronami. Jego kanał na YouTube miał zaskakująco dużą liczbę obserwujących. Był moim synem Franka, na wskroś – spostrzegawczy, logiczny i niezwykle lojalny.

Dzień przed moim wyjazdem przyszedł pomóc mi się spakować. „Babciu” – powiedział, podnosząc wzrok znad programowania trasy lotu na laptopie. „To «sanktuarium»… Nie mogę znaleźć żadnej oficjalnej strony internetowej. Jesteś pewna, że ​​to legalne?”