Alejandro Mendoza zatrzymał się na progu swojego marmurowego holu, niespodziewanie wracając z biura po zapomniane dokumenty. To, co zobaczył, całkowicie pozbawiło go mowy.

Alejandro Mendoza zatrzymał się przy wejściu do marmurowego holu, niespodziewanie wracając z biura, by zabrać zapomniane dokumenty.

Łagodnym, cierpliwym tonem nowa gospodyni zamieniała prostą czynność wiązania butów w magiczną grę, układając krótką piosenkę, która doprowadzała dzieci do salw śmiechu. Bliźniaki – zazwyczaj rozpieszczone i niesforne – patrzyły na nią z czystym uwielbieniem. Przez osiem lat i dwanaście razy z różnymi nianiami Alejandro nigdy nie widział swoich dzieci tak szczęśliwych i chętnych do współpracy.

Ale tak naprawdę oszołomiło go, gdy Álvaro, bardziej buntowniczy z dwójki, nagle przytulił Carmen i podziękował jej za „magię butów”. W tym momencie Alejandro zrozumiał, że ta kobieta – zarabiająca zaledwie 1200 euro miesięcznie – osiąga to, czego nigdy nie osiągną nianie zarabiające 5000 euro: zdobywa serca jego dzieci szczerą miłością, a nie autorytetem.

Tylko w celach ilustracyjnych
Alejandro nie miał jednak pojęcia, że ​​Carmen skrywała bolesną tajemnicę, która na zawsze odmieniła jego życie – i życie jego dzieci. Jego willa w Marbelli reprezentowała wszystko, co można kupić za pieniądze, z wyjątkiem jednej rzeczy, której nigdy nie mógł kupić: szczęścia swoich dzieci.

Álvaro i Beatriz, jego ośmioletnie bliźnięta, byli bez matki od trzech lat, a każdy dzień stawał się walką. Dwanaście niań przychodziło i odchodziło, każda z nich pracowała zaledwie kilka miesięcy, zanim poddała się w rozpaczy. Zdesperowany Alejandro zatrudnił Carmen Ruiz, 28-letnią kobietę z Sewilli o skromnym CV – ale z dwiema rzadkimi cechami: natychmiastową dyspozycyjnością i przystępną stawką.

Pierwszy dzień miał być tylko próbą. Bliźniaki były znane z tego, że były trudne w wychowaniu i jeśli nie dałaby sobie z nimi rady, jej pobyt w willi skończyłby się w ciągu tygodnia. Kiedy zeszli na śniadanie, w powietrzu unosiła się wrogość. Álvaro oświadczył, że nie będzie posłuszny „kolejnej głupiej kobiecie”, a Beatriz celowo wylała szklankę mleka na stół.

Zamiast ją zbesztać, Carmen zrobiła coś nieoczekiwanego – roześmiała się. Szczerym, melodyjnym śmiechem, który zamienił bałagan w głupią historyjkę o magicznych myszach pływających w jeziorach mleka. Dzieci zamarły, zdezorientowane. Przyzwyczaiły się do gniewu, a nie do śmiechu. W ciągu kilku minut Carmen przekształciła bunt w zabawę, zapraszając je do zbudowania zamku z okruchów dla wyimaginowanych myszy. Ukryty za drzwiami Alejandro obserwował to z niedowierzaniem.