Miał to być spokojny czwartkowy lot z Houston do Nowego Jorku . Wśród pasażerów lotu SkyJet nr 482 , Naomi Harris , 31-letnia czarnoskóra analityczka danych, zajęła miejsce 15A . Właśnie zakończyła seminarium techniczne i nie mogła się doczekać powrotu do domu, do siostry i weekendowego odpoczynku.

Gdy samolot zaczął kołować, na pokład weszła blondynka po trzydziestce – Karen Miller – z ośmioletnim synem Oliverem . Zajęli miejsca tuż za Naomi. Karen miała pewność siebie osoby przyzwyczajonej do stawiania na swoim, trzymając telefon w jednej ręce i designerską torbę przewieszoną przez drugą.

Dziesięć minut po starcie Naomi poczuła pierwsze uderzenie w fotel. Potem kolejne. Potem mocne kopnięcie.
Odwróciła się lekko, uśmiechając się uprzejmie. „Hej, kochanie, czy mogłabyś przestać kopać moje siedzenie?”
Oliver spojrzał na nią z uśmieszkiem. „To tylko gra” – powiedział.
Karen nawet nie podniosła wzroku znad telefonu.

Kilka minut później kopniaki wróciły – tym razem mocniejsze, rytmiczne, celowe. Naomi zacisnęła szczękę i nacisnęła przycisk połączenia. Stewardesa, Grace Thompson , szybko się pojawiła.
„Wszystko w porządku, proszę pani?” zapytała Grace.
Naomi spokojnie wyjaśniła: „Dziecko za mną ciągle kopie moje siedzenie, mimo że grzecznie poprosiłam”.

Grace przykucnęła, by zrównać się z Oliverem. „Kochanie, proszę, postaraj się nie kopać siedzenia. To sprawia, że ​​osoba przed tobą jest niewygodna”.
Karen w końcu podniosła wzrok, a w jej głosie słychać było irytację. „Przepraszam? To tylko dziecko. Może powinna się rozluźnić”.
Grace zachowała uprzejmość. „Proszę pani, polityka linii lotniczych stanowi, że pasażerowie…”

Ale Karen przerwała jej ostro. „Nie pouczaj mnie o zasadach! To ona jest problemem, nie mój syn!”. Potem, głośnym, pogardliwym tonem, który rozniósł się po całej kabinie, splunęła:

„Problem polega na tym, że ta czarna małpa narzeka na nic!”