Wziął głęboki oddech, jakby przygotowywał się na uderzenie własnych słów. „Chodzi o Emily i Davida” – zaczął powoli, jego głos był ledwie głośniejszy od szeptu. Moje myśli pędziły, zastanawiając się, co mogło spowodować taką pilność i tajemniczość.

„A co z nimi?” – naciskałam, a mój głos drżał. Świat zdawał się chwiać, a ciężar niewypowiedzianych słów wciągał mnie w dół.

Tata zawahał się, a w jego oczach pojawiło się coś, co przypominało mieszaninę lęku i smutku. „Dowiedziałem się czegoś… czegoś o Davidzie. I nie mogłem nic powiedzieć aż do teraz, bo to był ich dzień. Zasłużyli na swoją chwilę”.

Poczułam dreszcz na plecach. „Czego się dowiedziałaś?”. Bałam się usłyszeć odpowiedź, bałam się, że cienka warstwa idealnego dnia Emily zostanie tak nieodwracalnie zniszczona.

Odwrócił wzrok, jakby zawstydzony. „David… ma inną rodzinę. Żonę i dziecko w innym mieście”. Te słowa uderzyły mnie jak fizyczny cios. Mój umysł zawirował, próbując przetworzyć ogrom tego, co powiedział. Wydawało się to nierealne, jak zły sen, z którego nie mogłem się obudzić.