„Trzymasz swojego syna w ryzach – po prostu zniknij i zajmij się sobą!” – słowa te odbiły się echem w małym salonie niczym odgłos rozbitego szkła.

Margaret Cole, lat sześćdziesiąt dwa, stała jak sparaliżowana, drżącymi dłońmi ściskając rąbek fartucha. Przed nią stała Lena Parker , jej synowa – wysoka, o ciętym języku i wściekła.

Margaret od miesięcy starała się utrzymać spokój w domu, który zbudowała ze zmarłym mężem. Jej syn, Andrew , ożenił się z Leną dwa lata temu i początkowo wszystko wydawało się w porządku. Ale powoli Lena zaczęła podejmować decyzje za nich oboje – w co Andrew się ubiera, jak wydaje pieniądze, a nawet jak często odwiedza matkę.

Tego ranka złość Leny osiągnęła punkt krytyczny.

„Oddaj mi klucze do domu, Margaret” – warknęła Lena, podchodząc bliżej. „Andrew i ja idziemy na remont. Czas, żebyś się przeprowadziła w jakieś… cichsze miejsce”.

Margaret mrugnęła. „To mój dom, kochanie. Mieszkam tu od czterdziestu lat”.

„Dokładnie” – warknęła Lena. „Czterdzieści lat to wystarczająco długo. Dajmy sobie szansę”.

Margaret starała się zachować spokój. „Ty i Andrew zgodziliście się, że zostaniemy tutaj, dopóki nie znajdziesz własnego lokum”.

Lena skrzywiła się. „Zgodził się, bo nim manipulowałaś! Sprawiasz, że czuje się winny, jakby był ci winien życie”.