Teściowa wylała na mnie wiadro zimnej wody, żeby mnie obudzić, ale

Zimna woda spływała mi po plecach, przyprawiając o dreszcz silniejszy niż rześkie poranne powietrze. Moja teściowa stała tam z samozadowoleniem wymalowanym na twarzy, jakby ten akt upokorzenia był nie tylko uzasadniony, ale i konieczny. Odwróciła się na pięcie i wyszła z pokoju, zostawiając mnie przemoczonego i oszołomionego.

W tych pierwszych chwilach czułam się, jakby lodowata woda zamroziła mi zdolność reagowania. Siedziałam tam, drżąc z zimna, próbując przetworzyć to, co się właśnie wydarzyło. Moje myśli były mieszaniną niedowierzania, oburzenia i narastającej złości, która groziła wybuchem. Słyszałam męża w kuchni na dole, nieświadomego chaosu, który właśnie zapanował. Wiedziałam, że byłby przerażony zachowaniem matki, ale jak mógł dalej bronić jej zachowania?

Wycierając się ręcznikiem i przebierając w świeże ubrania, rozmyślałem o minionych dwóch latach. Robiłem wszystko, co w mojej mocy, by zyskać jej aprobatę – pomagałem w obowiązkach domowych, organizowałem spotkania rodzinne, szanowałem jej tradycje – nawet gdy kłóciły się z moim wychowaniem. Mimo moich wysiłków, jej dezaprobata pozostała niezachwiana i nieugięta. Jakby zbudowała wokół swojego serca barierę, nieprzebytą fortecę uprzedzeń.