Podczas mojego baby shower mój brat ogłosił, że dostał się na Stanford. Potem zamienili to w jego imprezę, podczas gdy ja szorowałam lukier z podłogi. Nie protestowałam, ale następnego ranka mama znalazła coś na kuchennym stole i zaczęła krzyczeć.

Podczas mojego baby shower mój brat wstał i oznajmił, że dostał się na Stanford. Od tego momentu świętowanie zmieniło się i skupiło się wyłącznie na nim. Podczas gdy ja ścierałam lukier z płytek, oni zamienili mój dzień w jego imprezę z okazji osiągnięć. Nie robiłam zamieszania, ale następnego ranka mama natknęła się na coś zostawionego na kuchennym stole i zaczęła krzyczeć.

Mówią, że baby shower to radosne wydarzenie, delikatna, pełna miłości okazja z delikatnymi kolorami, delikatnymi dekoracjami, uprzejmym śmiechem i ludźmi rozpływającymi się nad maleńkimi skarpetkami i pajacykami. Właśnie tak sobie wyobrażałam, kiedy spędziłam dwa tygodnie na przygotowaniach. Nie planowałam niczego ekstrawaganckiego, tylko przytulne, serdeczne popołudnie, które czułam, że jest moje.

Zapłaciłam za całe jedzenie. Zamówiłam tort, wybrałam dekoracje i wyszorowałam salon, żeby nie było w nim smrodu czerstwego jedzenia na wynos i wszechobecnych cygar mojego taty. Stworzyłam nawet playlistę – łagodne, akustyczne utwory, takie, które, jak sobie wyobrażałam, mogłyby kiedyś ukołysać moją córkę do snu. Wspięłam się na stołek, będąc w ósmym miesiącu ciąży, i powiesiłam papierowe girlandy na oknach, bo nikt nie chciał mi pomóc.

I robiłam to wszystko z nadzieją, że choć raz w życiu będą się ze mnie cieszyć. Na początku wydawało się, że tak. Kilkoro członków rodziny wchodziło z zapakowanymi prezentami. Moja ciocia przyniosła kolekcję dziecięcych książeczek. Kuzynka dała mi pluszowego lisa i powiedziała, że ​​przypomina jej coś, co nosiłam ze sobą w dzieciństwie.