W gabinecie prawnika unosił się zapach starych pieniędzy, mdła mieszanka pasty do mahoniu i zniszczonej skóry, która zdawała się wysysać powietrze z płuc Franka Millera. W wieku sześćdziesięciu siedmiu lat, emerytowany cieśla wyglądał zupełnie nie na miejscu. Jego dłonie, o kostkach jak stare orzechy włoskie, od lat spędzonych na rzeźbieniu w drewnie, spoczywały na kolanach dwudziestoletniego garnituru, który jednak został wyprasowany z szacunkiem zarezerwowanym dla rzeczy świętych. Żal po stracie jedynej córki, Olivii, wyrył na jego twarzy nowe, głębsze zmarszczki, sprawiając, że wyglądał jak portret cichego smutku.